Terug naar school

Het is stil in huis, de terrasdeuren staan nog steeds wagenwijd open, een gewone avond in mei. Het is vroeg-zomer, al vele weken lang. Manlief ‘verkiest’ een nachtje kliniek, zijn slaappatroon wordt getest, beetje onlogisch want hij is de goede slaper hier thuis. Maar de adem stokt soms, dan wil je zekerheid. Eindelijk vind ik dus wat tijd om te schrijven, de dagen zijn (te) druk bezet. Het goede weer, de vele gidsbeurten, leuke terrassen, uitjes plannen en uitdokteren, fietstochtjes en kinderoppas zorgen voor flink gevulde weken.

Mijn huistaak schreeuwt om aandacht. Huistaak? Hoort dat niet tot de VVT (voltooid verleden tijd)? Verbeterwerk hoorde vele jaren lang tot mijn kerntaak, nu zit ik langs de andere kant van de lessenaar. Met veel plezier.

In 2015 komt bij Hilde Ingels, freelancejournalist, het idee op om mensen die dit willen een neergeschreven einde-levens-verhaal aan te bieden. Met de nadruk op géén levens-einde-verhaal!
Het gaat om ‘Afscheid dat verbindt’, afscheid moeten nemen en toch verbinding maken met de na-kroost. Geen lichte materie.
Ze noemt haar project Amfora. Een amfoor is een kruik met twee oren waar rijke producten als wijn, olie of graan in werden bewaard, toevallig hebben we er hier meerdere in huis staan. Dit woord staat symbool voor het rijke leven van elk individu.
In de loop van de tijd werd de vraag naar neergeschreven verhalen bij zieke en oudere mensen groter en sindsdien geeft ze trainingen zodat meerdere vrijwilligers het mooie project kunnen helpen waar maken.
https://amfora.be/wat-is-amfora/

Via een aanbod van Samana kan ik deze lessen volgen. “Samana is een vereniging van én voor mensen met een chronische ziekte of zorgnood, hun mantelzorgers en vrijwilligers“.
Samana als samenvoegen van samen en mana, dat kracht betekent.

De volledige-dag-trainingen gaan door in het prachtige Sint-Baafshuis in Gent. We leren op een goede manier interviewen, journalistiek schrijven en technieken beheersen om het vertrouwen van de mensen te winnen.

Het geheel begint met een interview van maximum één uur bij de persoon die er nood aan heeft en erom vraagt, en blijkbaar wordt die vraag steeds groter. Zieke mensen blikken aan de hand van door ons gestelde vragen terug op hun leven, zij vertellen, wij noteren en vertalen het persoonlijke verhaal in mooie zinnen (we doen ons best toch). Het geheel wordt verwerkt in een boekje dat mensen kunnen nalaten voor de achterblijvers.
Reeds vele jaren volg ik de website van Amfora, ik vind het een mooi en zinvol project. Nu maak ik er werk van en wil graag een eigen kiezelsteentje bijdragen.

De voorbije 2 trainings-dinsdagen waren vrij zwaar en vroegen veel concentratie, nog drie volgen. Er wordt heel veel informatie gegeven op korte tijd, de dag vliegt om. Onze schrijfstijl moet aan veel voorwaarden voldoen. Mijn eigen-vrije-blog-stijl is geen optie. De knepen van het journalistiek schrijven worden aangeleerd. Leestekens op de juiste plaats, niet teveel en niet te weinig, korte zinnen (niet direct mijn dada, het is wennen), correcte spaties, uit het hart en niet te zwaar, spreektaal in vloeiende zinnen omvormen tot een vlotte schrijftaal.

Er hoort huiswerk bij.
Mijn eerste interview was bij een jonge vrouw met een passie, ik vroeg amper een kwartiertje van haar tijd. Het verwerken eiste meer. De tweede keer ging ik langs bij een lieve vriendin die met een pittige kankerdiagnose een moeilijke tijd door spartelde. Het schrijven duurde vrij lang, maar ik heb er een tevreden gevoel aan overgehouden, net als de lesgeefster. Het geeft voldoening én motivatie om door te zetten.
Eens ‘gediplomeerd’ wil ik daar graag meer tijd voor vrijmaken met Samana als tussenpersoon.

Het Sint-Baafshuis, in de schaduw van de Sint-Baafskathedraal, is een prachtig historisch pand, waar vroeger vele seminaristen en studenten van ‘Klein Bavo’ les volgden. De geschiedenis gaat terug tot de zestiende eeuw. Wie interesse heeft wijs ik graag de weg naar Google.

In het statige ossenbloedrode gebouw ga ik dus terug naar school……