South West England

Dikke winterjas, reserve warme herfstjas, flink waterdicht gespoten schoenen, paraplu, fleecen trui, regenbroek en Kway, spelletjes en dikke leesboeken liggen opgestapeld in de auto, want we trekken naar het land van de regen. Maar het mag, we hebben er zin in én de slaapplaatsen zijn gereserveerd.

Hoewel het windstil is wankel ik op de boot van leuning tot leuning.

In Engeland is alles dwars, het links rijden valt best mee (zegt zij die het stuur er nooit in handen heeft genomen), de warmwaterkraan draait averechts, een middagmaal als English breakfast, de tijd keert een uur terug, kilometers worden mijlen en Euro’s ponden, gelukkig heeft zoonlief alternatieve stopcontacten mee, op gevaar af dat manlief als bosaap de grens terug oversteekt.

Het voelt een beetje als een afscheidsreis van zoon en schone dochter, die in augustus richting Vancouver verdwijnen, ‘amper’ 10 vlieguren ver.
Dubbeldik genieten van elke seconde samen is dé boodschap.

Slapen doen we in vaak eeuwenoude pubs en B&B’s. Elke nacht en ochtend opnieuw laten we ons verrassen en verwennen. Eén B&B Westerley County House steekt er met kop en schouders bovenuit, we krijgen naast slaap- en badkamer ook een gezellige loungeruimte met bloemrijke tuin en vergezicht om u tegen te zeggen. Hond Beer heeft er twee vriendjes én de tijd van zijn leven.

Op het programma staat een rondrit doorheen South-West-England.
Wandelen, flink puffen bij stijgen en dalen, 25 % is er niet ongewoon, de nodige hoogtemeters overwinnen en dat heerlijk trotse gevoel als beloning!, proberen tempo houden met de jonge mensen, we willen vooral niet onderdoen, maar doen het dus wel, zoon is soms broodnodig als wandelstok bij het afdalen via losliggende stenen en schoenen zonder ribbels, veel te veel eten, het wonderlijk magere gevoel tussen de Engelsen doet deugd, uitzichten en zon genieten, hoogtevrees beheersen bij steile kliffen en zee in de verre diepte, Engelse tuinen, wilde paarden en heel veel schapen, die moederlijk voor hun lammetjes zorgen.

We stappen doorheen de Hothfield Heathlands, waar moerassen, heide, bossen, heel erg stoere bomen en geelkleurende gaspeldoorn elkaar afwisselen.
De South Downs en het Exmoor National Park zijn flink heuvelachtig en de zon helpt zweten.
Waar, oh waar zijn zonnebril en -créme? Compleet vergeten, flink verbrand dus, niet goed bezig, maar toch fijn.
De Ardennen in het kwadraat, heel uitgestrekt. Stonehenge vraagt een grote file en veel geld, het zicht vanop de straat is voldoende indrukwekkend.
We rijden door smalle straatjes met claustrofobisch hoge hagen, een tegenligger betekent minstens 500 meter in achteruitstand, tractoren zorgen voor de nodige (in)spanning.
Maar de auto komt er ongehavend doorheen, goede chauffeur toch?

De romantische Docton Mill Garden in North Devon ligt idyllisch op verschillende niveau’s en belooft de beste cream tea in de omgeving. De homemade Devon Scones met delicious clotted cream and fine jam worden uitgetest en superheerlijk bevonden. Van daaruit vertrekt een modderig, no problem?!, pad naar de Speke Mill Mouth waterval op de Brownspear Cliff in de mist, scary and eary, maar de mist trekt met vlagen op en toont zijn spectacular view! Hond en jongeren dalen af naar de zee, wij blijven veilig boven en volgen, beetje angstig, drie dalende stipjes.

In Fowey doen we de hall Walk to Polruan wandeling. Machtig uitzicht vanop hoogte op het water en het volledig witte stadje, dat schittert en weerkaatst in de zon.
We volgen de weg naar de hemel vol witte sleutelbloemen.
Zoon en planten zijn de beste combi, ik leer veel bij en vergeet nog meer. We zullen het maar op het generatieverschil steken….

Het Eden project is een botanische tuin in Cornwall, waar biomen van het tropische regenwoud en het mediterane klimaat aanwezig zijn. Best wel een leerrijke ervaring over de variërende plantengroei op onze planeet. Boeiend, maar achteraf gezien te duur, de enige optie is inkom betalen voor een heel jaar vrij bezoek, niet direct onze bedoeling, maar het project steunen in combinatie met de naderende verjaardag van de zoon overtuigen.

Het nationaal Park Dartmoor is ruig met grote rotsblokken en immense heidegebieden, we stappen er dwars doorheen, 360 graden rondom Moor en granietstenen, soms zelfs weinig geërodeerd. Het gebied is vereeuwigd in het boek ‘The Hound of the Baskervilles’ van Sir Arthur Conan Doyle, één van de verhalen over Sherlock Holmes. Middenin de donkere heide voelen we het bevreemdend goed aan.

In het chamante Lime Regis, een actief vissersdorp aan de mooie Jurassic Coast, is het (te) druk op Paaszondag, kinderen spelen op het kei-harde strand, mensen schuifelen geduldig aan voor een ijsje.
Is not our cup of tea for this moment. Maar hogerop is het heerlijk rustig tussen de vele bloesembomen als stille getuigen van overleden inwoners.

Zoon en schone dochter hebben de reis volledig uitgestippeld, wij ‘moesten’ enkel maar genieten, we ervaarden, bepraatten, ontdekten nog z.o.v.e.e.l meer.
Juist geteld 216 foto’s staan op de camera, het wordt een moeilijke keuze nu…..
Hond Beer heeft de poten van onder zijn lijf gelopen. Hij en ik, we bouwden een speciale familieband op, ik zal hem missen, net zoals de kinderen.
Nog even niet vooruit denken, we deinen dankbaar mee op de golven van schitterende dagen.

Machtig gevoel van vrijheid

Oh ja, ik heb de zon zien zakken in de zee.

En nog een oude Engelse telefooncel als toemaatje.