Cultuurshot, kort maar krachtig

Vandaag is het elf jaar geleden dat ons tweede kleinkind, tevens eerste kleinzoon het levenslicht zag. Ik herinner me het gelukstelefoontje als gisteren. We waren onderweg naar mijn moeder die na heel zware beenbreuken vier maanden in de kliniek lag om er uiteindelijk (onterecht! Tja…) aan de ziekenhuisbacterie te overlijden, ik slaag er (nog steeds) niet in het bijhorende horrorverhaal neer te schrijven. Haar ogen glinsterden bij het blije nieuw-leven-bericht. Fier als een gieter zou ze op zoek gaan naar een ludieke naam voor het overgrootmoederschap.
Ze had nog wat tijd….niet dus…..
Ze heeft de lieve baby nooit gezien. Maar nu vieren we hem graag, zij het op afstand. Een heerlijk ventje. Hij verdient terecht elf w.a.r.m.e knuffels.

De derde tentoonstelling van het Kunstuur van de broers Bourlon in Mechelen startte onlangs. De vorige editie is ons zo goed bevallen, dat we ook nu terug van de partij zijn. We trommelen vrienden op, ons enthousiasme is blijkbaar overtuigend in sneltempo, we koppelen graag een Italiaans etentje aan de verrassende cultuurshot.
Het geheel duurt amper één uur, we bezoeken met mondmasker én draagbare stoeltjes én beperkt publiek van maximum 8 personen de intimistische kunstbeleving, waarbij bekende Vlamingen onder holografische vorm de eigen bevinding bij een gevarieerd aantal schilderijen uit de periode 1887-1938 vlot vertellen. De achtergrond muziek van Dirk Brossé is warm en grijpt je bij het nekvel. We wandelen doorheen 2 kamers en de Heilige Geest kapel (beschermd monument sinds 1938) , waar de warme stem van Jan Decleir je volledig in de ban houdt.

Meer dan twee derde is privébezit, zelden openbaar getoond. Ik ben verre van een kunstkenner, een binnen-lucht-museum zorgt vrij snel voor verveling en verzadiging. Daarom juist ben ik grote fan van deze innovatieve manier van kunst genieten.
Kort maar heel krachtig. Ik val in herhaling….

In het voorjaar van 2022 gaat het evenement nog één keer door in Mechelen, daarna wordt wellicht voor Hasselt gekozen. No problem, dan combineren we graag met een citytrip, want in de lente staat de zon altijd paraat?!

Ik word verliefd, ja zwaar verliefd!, op Modest Huys, hij is meer dan welkom in onze woonruimte. Eén blik op zijn ‘Lente te Brakel’ als schilder van het landelijke leven tussen de Leie en de Vlaamse Ardennen spreekt boek-schilderdelen.
Een foto zou zijn werk oneer aandoen, de camera blijft dus veilig in de handtas. De stilte en rust, waarbij elk schilderij afzonderlijk wordt belicht, terwijl je door de audiofoon de uitleg en muziek geniet, kan én wil ik niet met een onverwachte flits opschrikken. De sfeer is ingetogen. Verplaatsingen naar de volgende ruimte gebeuren op kousenvoeten, zonder woorden. Dat ik zelf een kind van de prachtige Vlaamse Ardennen ben speelt hier zeker in mee.

De mooi aangelegde autoloze markt, de schitterend verlichte Romboutstoren, een warme chocomelk met slagroom en de boeiende nabespreking maken mijn dag af, om vervolgens in de file richting huis te verdwijnen.