“Art will never die” en “art will save the world”

Mag ik een tip geven? Een fijn dagje uit in Mechelen? De stad aan de Dijle, kerkenstad met maar liefst 8 exemplaren, met veel historische panden, het kleurrijke Vrijbroekpark, de machtige Sint-Romboutskathedraal, het kleine en grote Begijnhof en het speelgoedmuseum…..

Wij houden het kleinschalig met grootschalig effect.

We starten op een ruim terras in de zon met zicht op glinsterend water én overheerlijke asperges, de Vlaamse wijze voor mij, Hollandse wijze voor manlief. Met een gevulde maag en vrolijke obers, heel tevreden dat ze na zeven maand stilstand en nietsdoen eindelijk weer mogen starten, kan de dag nog enkel glunderen.
Het terras hoort bij het nieuwe Van der Valkhotel in het meer dan 10 000 m² groot monumentale, prachtige pand. Het vroegere zwembad de ‘ouwen dok’ werd omgetoverd tot de vijver in de centrale hal. Het zwembadgebouw van 1916 sloot in 2001 om dan vele jaren leeg te staan tot Ben Wohrmann, 4e generatie Van der Valk, een nieuw project start, met volledig behoud van het statige pand. Het resultaat mag er zijn.

In de namiddag hebben we aan afspraak voor ‘het Kunstuur’. https://hetkunstuur.com/

An sich ben ik geen grote museumliefhebber, het vele stilstaan wordt me snel te zwaar en om een schilderij grondig te bekijken en vooral begrijpen neem ik vaak de tijd niet. On-kunde leidt te vaak tot on-interesse.

Dit is anders, dit blijkt mijn ding. BEperkt, BEcommentarieerd, BEzield.

In juist één uur wacht je een intimistische rondleiding in het donker decor van de Heilige Geestkapel waar 32 topstukken van Vlaamse schilders uit 1887- 1938 tentoongesteld worden. Bekende Vlamingen zoals Bart Somers (burgemeester van Mechelen), zanger Arno, psychiater Dirk de Wachter, ex-televisiemaker Mark Uytterhoeven, regisseur Alain Platel, fotograaf Lieve Blancquaert, journalise G Claeys, Wim Opbrouck en nog zoveel met hen vertellen boeiend over eigen ervaringen met een schilderij, er wordt op details gewezen die anders vlotjes wegglippen, je krijgt sfeer en achtergrond, zonder de historische toer op te gaan.
Via hologram zijn ze in de ruimte. Voor mij zo sterk aanwezig, dat ik een vriendelijke knik toewerp aan Elodie Quédraogo terwijl zij haar verhaal vertelt bij ‘de tenor en de soprano’ van Alfred Ost. Zij lijkt zo levens-écht, haar aanwezigheid verrast me, ze kijkt me recht in de ogen, een tevreden glimlach overvalt me achter het mondmasker, tot ik in een fractie van een seconde besef dat zij hier niet in realiteit aanwezig is, even ben ik mondmasker en donkere ruimte heel dankbaar, niemand zag deze spontane reactie, ik sla gelukkig geen al te mal figuur in mijn grote naïviteit.
Bij de volgende weet ik beter!

Zes mensen, waaronder wij, worden Coronaproof drie ruime kamers ingeloodst, deuren openen vanzelf, een museumstoeltje is voor elk van ons ter beschikking, oortjes in de oortjes, tussenin mooie muziek gecomponeerd door Dirk Brossé, enkel het besproken schilderij wordt verlicht, het hologram oogt echt, maar dat had je ondertussen wel al door….
Even googelen leert me “Een hologram geeft een driedimensionaal beeld van een object weer, welke door lichtinval tastbaar lijkt als ruimtelijk object.” Ik ben dus verontschuldigd?

Marc Van Ranst, actueel!, bij de triptiek van Albert Servaes. In de zakdoek bij veel verdriet om de dood herkent hij een mondmasker. Want het was de periode van de Spaanse griep. Reeds toen waren mondmaskers in. De griep is nooit meer echt verdwenen. ‘Vroeger gingen we op een meer natuurlijke manier om met de dood’