Vandaag……

……ga ik ‘officieel’ op pensioen.
……kan ik met een ‘senioren’ticket goedkoper met de trein reizen, zij het met mondmasker én in deze tijden sterk af te raden.
……hoor ik officieel tot de risicogroep van het Coronabeestje, althans volgens de media en virologen. Wat een dagje meer kan betekenen in een mensenleven.
…….zie ik een kast vol kaartjes en leuke wensen.
…… zoek ik uit honderd klavertjes hét klavertje vier.
……krijg ik een prachtig orchideetje in een glazen pot, vriendin stond totaal onverwacht aan de deur, het was heerlijk verrassend.
……zorgt manlief voor een lekkere high-tea, enkel de thee waren ze vergeten mee te geven.
……ontvang ik vrolijke filmpjes van zingende kleinkindjes.
……verwennen de kinderen me met een kleurrijk boeket en een prachtig statige tuinvogel.
……worden me nog wensen beloofd, de post houdt ze graag nog even voor me opzij 🙂
……krijg ik 57 berichtjes van ex-collega’s, die de lieve-vrouwkes missen, mijn snoeptraktaat van vele jaren vroeger. Ik reageer op elk schrijven, het kost me een klein uurtje. Maar pensioen betekent tijd. Toch?
……brand ik voor mezelf, lekker egoïstisch, een kaarsje in het mooie herfst-klei-blad, creatie van kleindochter.
……toosten we met vrienden een glaasje champagne op ons veilig terras. Het klinken gebeurt op anderhalve meter, geruisloos dus.
……worden veel lunchkes en hapjes afgesproken in veiliger tijden. Van planning gesproken.
……krijg ik een warm hart, en dat doet verdomd (sorry) deugd, want gemakkelijk is het nu zeker niet altijd, en dan heb ik het niet over mijn jaartje of dagje ouder.

Terwijl ik dit schrijf gaat de deurbel. Ik open benieuwd. Een grooooote ruiker bloomon gaat in de vaas, maar…..er is geen afzender bij…… dank aan de onbekende gulle gever.

• 

Lang leve 56, vergeef me mijn dyscalculie!