Breda

We ontdekken Breda met hele brede lanen en prachtige omgeving. Buiten is het snikheet, hoogzomer in september, maar tussen de vele bossen is het aangenaam fietsen.

De ‘lekkere’ bloemen tronen me binnen in de gezellige foodmarkt met mooi interieur. Bierflesjes krijgen dubbel doel, eerst lekker, vervolgens kleurrijk.

Zelf heb ik een zwak voor begijnhoven, er straalt rust en sereniteit. Je even terug wanen in wat voorbij is garandeert een nostalgische sfeer. In België vinden we er nog in vele steden, Nederland heeft er nog amper twee, Amsterdam en Breda. De huizen staan rond de ‘bleekweide’, waar in een ver verleden eigen linnen én voor derden werd gebleekt. Onder invloed van de zon krijgt het linnen een frisse geur en blanke kleur.
Nu is die ruimte omgetoverd tot een door de stad perfect onderhouden kruidentuin, meer dan 300 soorten met bijhorende naam. Het rozenkransje of Antennaria dioica ligt er op zijn heilig plaatsje.
Er wonen nu enkel vrouwen, gescheiden, single, weduwe…..
Op de foto zie je de laatste twee begijnen.
De glazen bol weerkaatst de stilte.

Het is prinsjesdag in Nederland, de halve bevolking kleeft aan het scherm, vandaar de rust in de stad wellicht. We waren ons ‘van geen kwaad’ bewust.

We laveren doorheen het prachtige Mastbos, méér dan een bezoekje waard! de verdere heidebossen, die beschermen tegen de soms ongenadige zon.
We hebben reuze-dorst in Dorst, we vinden er niet direct een rustplekje, tot onverwacht houten zetels opduiken, de overburen van deze schaars bewoonde wereld hebben die er geplaatst voor de vermoeide bezoeker, tafeltje incluis. De joviale bewoners zitten in eigen hof aan de overkant, roepen ons toe ‘geniet het prachtige plekje’, en dat is het!, en ‘de koffie komt er zo aan’, maar die blijft uit.
Een babbel leert ons dat er een connectie is tussen onze stad Sint-Niklaas en Breda, via het oorlogsverleden. Vele vluchtelingen trokken in 1940 tevoet! uit Breda hierheen om in een school onder te duiken, tot Duitse bommen de school volledig vernietigden, veel te veel slachtoffers.
Het monument in de Gasmeterstraat, dat wij nog nooit ontdekten, schande!, als stille getuige.

In de voormalige boswachterij (in Dorst, jawel) botsen we op Beum, een monumentaal pand met mooie tuin, waar lekkere kokosijs en ananas ons wordt aangeboden door mensen met een licht verstandelijke beperking, die moeilijk een plaatsje op de arbeidsmarkt vinden. Het initiatief is meer dan een stop waard.
Het blijft een stille droom om op zo’n locatie vrijwilligerswerk te kunnen doen….