Is het echt al vijf jaar geleden dat ik mijn definitief afscheid van het schoolse leven vierde en door collega’s in bloemen, ballonnen én cadeautjes werd gezet?
Een verrassend nieuw tijdperk stapte ik in, onzeker, gemengde gevoelens, twijfelend, verlangend naar en terugkijkend op, was het niet te vroeg, zou het ooit wennen?
Tempus fugit, fijn dat ik mee vlieg, maar ook de jaren razen mee.
De dag blijft me bij alsof het gisteren was.
De wit-roze hartenwens heb ik volgzaam proberen in te vullen, dag na dag, in school leer je toch vooral gehoorzamen?
Naadloos sluit hier het prachtige boek bij aan. ‘Tussen twee werelden” van Franco Faggiano, een Italiaanse journalist, die houdt van schrijven en lange, eenzame wandelingen door de bergen. Sfeervol, heel sterk!
Zoals ik ben overgestapt van een druk, altijd bezig bestaan naar de rustige pensioenwereld, verhuizen hier vader en (pleeg)zoon vanuit het gejaagde Milaan naar een stil huis in de Piemontse Alpen.
Graag laat ik fijne herinneringen in gedachten stromen aan Piemonte met de Vespa in een ver – zo voelt het toch- verleden!
Zijn dochter leidt een totaal ander leven en gaat studeren in het buitenland. Vader probeert hopeloos het gemis van zijn overleden vrouw een plaats te geven, de pleegzoon heeft het Aspergersyndroom.
Met rust laten is de boodschap, elkaar toelaten in het verdriet en de opgesloten wereld.
“Oké, soms zijn we een beetje antisociaal, we hebben nog niet helemaal de moed die nodig is om de strijd aan te binden met onvoorspelbaarheid, maar per saldo kunnen we het goed met elkaar vinden.”
Aanvankelijk verdragen ze elkaar, maar de band tussen hen wordt doorheen het boek steeds sterker, liefdevoller, er ontstaat een mentale groei in beide karakters, omringd met prachtig Italiaans berglandschap.
Het verhaal op zich speelt geen grote rol, twee mensen leveren een innerlijke strijd om de ware ik te zoeken, ook vinden ze die andere ik, elkaar, het boek ontroert.
Een oprecht, sober, stil leven, met vragen en antwoorden, met ver- en bewondering, met vallen en opstaan.
Dochter (die moeder is verloren): “Na een zwaar verlies heeft iedereen zijn nooduitgang. Ik heb er met iedereen over gepraat, ik heb het mijn vrienden verteld, ik heb het gedeeld, zodat de last minder zwaar werd. Maar jij hebt alles binnengehouden, dus heeft de pijn zichzelf bevrucht en zich uitgebreid.”
Vader : “Als je onverwacht zo’n groot verdriet moet verwerken, is isolement de eerste natuurlijke schuilplaats die je vindt, en lijkt dat een uitstekend beschermend schild”
Dochter : “Jij zonderde je niet alleen af, je groef ook nog eens greppels om je heen. De Grand Canyon…. Nu heb je de greppels dichtgegooid…. Klopt het dat je tot rust bent gekomen?”
Vader : “Daar heb je gelijk in, al bekijken we die rust van dag tot dag. Dat is onze regel”
Vader : “Ben jij gelukkig?”
Dochter : ” Ik probeer het te zijn, ik zoek, pas me aan, experimenteer, doe mee, en soms vertrouw ik op het lot en het geluk. Ik struikel en soms raak ik gekwetst, maar ik ga door. Ik geloof dat je om gelukkig te zijn….in beweging moet blijven om te zorgen dat er mooie dingen kunnen gebeuren. Ik weet niet of ik gelukkig ben, maar ben redelijk tevreden en dat is op dit moment genoeg.”
De auteur heeft zich sterk bevraagd over het Aspergersyndroom via twee bevriende neuropsychiaters, die net als hij de bergen eindeloos verkennen. Ook via veel jongeren met dit syndroom, hij noemt ze “oprechte, onopgesmukte mensen, soms een beetje narrig, maar altijd verrassend.”
In het dorp Sansicario heeft het personage Daniele Bermond (zijn naam in het boek én ook in werkelijkheid) een vakantieboerderij Barba Gust, waar de zoon zijn (boek)dagen doorbrengt én die echt bestaat
Dus ben ik even gaan googelen, en heb gevonden.
http://barbagust.com/agriturismo/
Alleen al omwille van de schitterende sfeer in het boek, zou ik een logement daar met plezier smaken.
Dochter : ” Ik probeer het te zijn, ik zoek, pas me aan, experimenteer, doe mee, en soms vertrouw ik op het lot en het geluk. Ik struikel en soms raak ik gekwetst, maar ik ga door. Ik geloof dat je om gelukkig te zijn….in beweging moet blijven om te zorgen dat er mooie dingen kunnen gebeuren. Ik weet niet of ik gelukkig ben, maar ben redelijk tevreden en dat is op dit moment genoeg.”
Oeff die komt binnen…soms lees je iets… wat je zelf even niet meer in woorden kunt brengen… 😥
LikeLike
Bij dit stukje heb ik hetzelfde gevoel. Het zijn mijn gedachten die ik zelf nooit zou kunnen verwoorden. Daarom kleeft het juist aan me.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
ik hoop dat je een mooie vakantie had , en nu weer vol energie en mooie herinneringen
fijn weekend groet
LikeGeliked door 1 persoon
Dank voor deze inspirerende en mooie tip Lieve, het boek komt op de verlanglijst. Wat zijn eer toch veel prachtige verhalen in de omloop. Ik kreeg trouwens ook direct weer zin in Italië, maar dat blijft vooralsnog even een wensdroom. ❤
LikeLike
Veel mijmerend leesplezier 💜
LikeGeliked door 1 persoon
De tijd snelt…Ik ben blij dat je gezond aan je pensioen begon. De overstap zal zeker groot zijn geweest maar je lijkt mij niet iemand die zich snel verveelt. Je hebt tijd in en met je zelf gehad om te filosoferen over het leven voor de dood (-:
Daar wordt je gevoel altijd rijker van. Ik wens je nog VELE jaren in goede gezondheid!
LikeLike
Toen ik 60 werd en op pensioen kon ,voorspelde mijn omgeving dat ik in een zwart gat zou vallen. Dat is nooit gebeurd . Ik heb mijn werk héél graag gedaan tot op de laatste dag . Maar het was hoogtijd dat ik stopte want de veer was veel te gespannen en met ouder worden recupereer je ook niet meer zo vlug. Mijn leven was intens door de problemen bij anderen te helpen oplossen maar telkens blijft er wel een tikkeltje hangen in je geest . Die geest was vol en het zou overlopen. Blijf verder doen in de vrijwilliger sfeer zeiden ze . No way. Ik heb het hoofdstuk afgesloten en toen beginnen leven voor mijn eigen familie en zeker voor mezelf. Hoewel ik nu wel help als het nodig is maar dan meer spontaan. En mijn leven is nog altijd goed gevuld!
LikeGeliked door 1 persoon
Super fijn als je dit kan en mag zeggen. Je bent ook een bezige bij!
Op een zekere leeftijd mg je inderdaad voor jezelf en je omgeving en de rust kiezen.
LikeLike
Als ik alles bij elkaar gooi, optellen en aftrekken dan zijn wij van het zelfde bouwjaar. 5 jaar alweer voor jou. Wennen is het zeker maar op de duur komt het toch goed.
Of ik alleen op de wereld zou kunnen zijn? Lange tijd denk ik maar dan zal het opeens klaar zijn en wil ik praten en mensen zien.
LikeGeliked door 1 persoon
We zijn van het bouwjaar 20 als we alle cijfers optellen?😉
Het boek gaf heel veel rust bij het lezen, vooral de evolutie in de karakters, maar zelf heb ik mensen nodig in de omgeving. Die combinatie met een mooie omgeving lijkt prima. Natuur is ook heel belangrijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Klopt 20. Grappig. In coronatijd was mijn stille tijd ook ineens klaar. Ik wilde weg, mensen zien, praten ove ditjes en datjes.
LikeGeliked door 1 persoon
goed dat je nog eerder op pensioen kon en dat terwijl je nog gezond was zodat je nu nog kan genieten
eenzaam in de bergen wonen, heel relaxt is dat, maar soms heeft een mens wel nood aan andere mensen zien
LikeGeliked door 1 persoon
We mogen niet klagen als we mogen genieten van het pensioen. Het is niet iedereen gegeven.
LikeGeliked door 1 persoon
ja die broek is gewoon op hoor , en mag met pensioen 🙂
nu ik wil wel ff passen , en er is kans dat er 1 besteld moet worden , geeft niet , wandel ik wel in spijkerbroek 🙂
ja ik vind die macro’s ook schitterend , maar laat het over aan fotografen als zeg Edward
LikeLike
Al vijf jaar omabaard. Mooi is dat. Ik moet nog vier jaar. Gelukkig werk ik maar 50 procent meer. Dat scheelt enorm veel. Ook het feit dat ik voor 80 % van thuis uit werk. Mooi is dat wel.
Een prachtig logje waarin je naadloos overgaat van realiteit naar fictie.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik was nog net bij de generatie die nog voor 60 kon, en omdat dit mogelijks kon wijzigen toen, ben ik er direct ingestapt, of beter uitgestapt. De kans zat erin dat ik er anders zomaar 2 tot 3 jaar bij kreeg.
Achteraf wel even spijt gehad dat ik niet nog 1 jaartje extra heb gedaan, maar het wennen komt sowieso, je moet er toch doorheen….
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet zeker dat ik niet zal moeten wennen. Maar wie weet krijg ik het nog erg naar mijn zin. Volgend schooljaar ga ik Nederlands geven in OKAN (onderwijskansen voor anderstaligen). Een totaal nieuwe uitdaging gedurende vier uren per week. De rest is begeleiding van leraren in opleiding. Daarin bepaal ikzelf mijn tijdschema. Niet slecht toch?
LikeGeliked door 1 persoon
Dat lijkt me heel boeiend én dankbaar. Die jongeren willen écht graag de taal onder de knie krijgen. Het is een fijne uitdaging. En eens op pensioen is daar veel vraag naar vrijwilligers :-).
Inderdaad, een mooi en verrassend vooruitzicht. Ik denk dat je met plezier nog een paar jaar langer zal doorgaan.
Zo kreeg ik de laatste vijf jaar van mijn carrière uren coördinatie naast het les geven, verandering van spijs doet eten. ik heb daar erg van genoten.
LikeLike
Ik heb er in ieder geval zin in!
LikeGeliked door 2 people
Zoals wel meer hier, blijf ik woordeloos…
Lie(f)s.
LikeGeliked door 1 persoon
Oei woordeloos?
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig geen grote zwarte gaten tegen gekomen bij 5 jaar pensioen. Alle tijd om te lezen én te bloggen en gelukkig nog heel veel andere dingen als naar buiten gaan en kleinkinderen bezoeken. Dan vliegen 5 jaren om.
LikeGeliked door 1 persoon
Zolang het kan en mag, zal ik zo verder gaan. We zien wel wat de toekomst in petto heeft.
LikeLike
Wij hebben ook nog veel kunnen genieten hoor na het pensioen, zelfs al deden we af en toe nog wel wat klusjes voor de drukkerij, werken is best leuk als het geen moéten is;-)
LikeGeliked door 2 people
Als niets meer moet, wordt alles leuk. De druk is eraf.
LikeLike
Precies, dan is het luxe.
LikeGeliked door 1 persoon
Tempus fugit..meestal een teken dat het goed gaat
groeten
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is eigenlijk waar. Bij heel oude mensen met weinig mobiele mogelijkheden duurt de tijd soms eindeloos.
LikeLike
Wie weet ga je er nog eens heen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik betwijfel of ik nog ooit in Italië geraak. Maar je weet nooit😉
LikeGeliked door 1 persoon
De maanden dat ik thuis zit door dat virus zijn ook voorbij gevlogen voor ik er erg in had.
Zo moet het ook gaan als je eenmaal met pensioen bent.
Daardoor twijfel ik of ik tot 66 zal werken zoals ik vroeger dacht.
Ik kan al aan 62 en overweeg dit momenteel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan je geen ongelijk geven. 66 is wel lang, vind ik, en genieten moet je doen van de meest mobiele jaren.
LikeGeliked door 2 people
Dat denk ik ook. Normaal gezien moet ik ook tot 67, maar ik stop bij 63. Het is ook niet leuk voor mijn echtgenoot die nu al 8 jaar met pensioen is. Gelukkig werk ik deeltijds met veel thuiswerk.
LikeGeliked door 2 people
Groot gelijk. Vooral voor je man zal het leuk zijn om samen op pensioen te zijn. Als Suske nu nog niet overtuigd is!?
LikeGeliked door 1 persoon
doe het maar hoor Bea
krijg je zeker geen spijt van
LikeGeliked door 1 persoon
Dat weet ik wel zeker. Mocht het kunnen, ik stopte vandaag want ik heb eigenlijk geen tijd meer om te gaan werken 😂
LikeGeliked door 2 people
kost veel vrije tijd dat werken hé 😁
LikeGeliked door 1 persoon
Teveel hé Karel, teveel…😁
LikeGeliked door 2 people
Als je vindt dat de tijd razendsnel gaat, heb je het naar de zin hoor.
LikeLike
Dat is zo. Ik heb het ook naar mijn zin, in het begin beetje wennen
LikeLike
Ik houd van boeken over mensen die de stad verlaten en de rust opzoeken. Deze klinkt interessant!
LikeLike
Een fijn boek om te lezen. Ik werd er zelf rustig van.
LikeLike
Veel mensen zouden daar hun innerlijke rust (terug)vinden, dunkt me.
LikeGeliked door 1 persoon
Wellicht woon jij ook een beetje zo?
LikeLike
Totaal. Maar de bewoonde wereld ligt – gelukkig – niet zo ver weg 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Dan is het fijn!
LikeGeliked door 1 persoon
En toch denk ik dat het niet voor iedereen weggelegd is. Voor mij zou het bv. veel te stil en eenzaam zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Zoals in het boek beschreven, zou ik het ook niet aankunnen. Ik heb mensen rondom nodig, een vakantie daarentegen….
LikeGeliked door 1 persoon
Wij zaten in 2018 heel de maand oktober in een villa in Spanje, hoog op de berg, in een doodlopend straatje, met buren die in die periode niet aanwezig waren. Tien minuten met de auto naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Ik heb me daar heel ongelukkig gevoeld. Ik moet echt meer tussen de mensen zitten.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat begrijp ik. Zelf ben ik ooit vergaan van eenzaamheid tussen de Noorse fjorden. Zo mooi, zo indrukwekkend, en toch veel heimwee
LikeGeliked door 1 persoon
Oh ja, zou ook niets voor mij zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
prachtig verhaal , ik zou ook daar willen gaan wandelen
en genieten van het berglandschap
ik geniet ook al vijf jaren van het pensioen , heb me nog geen tel verveeld
en ik wed jij ook niet
heb via smoelenboek nog wat contact met de ex collega’s en soms treffen we voor weer een pensioenborrel 🙂
fijne middag groet
LikeGeliked door 1 persoon
Daar zou het zwaar klimwerk worden, maar na elke op volgt een af. Prachtige streek trouwens. Voor een geoefende wandelaar als jij zou het genieten zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
de benen kunnen het aan , de longen niet meer 😦
LikeGeliked door 1 persoon
En zo is er altijd iets bij ouder worden 😦
LikeGeliked door 1 persoon
Als je leeft naar de tekst die op het hart staat gedrukt, dan is het helemaal oké.
LikeGeliked door 1 persoon
Lukt niet altijd, maar blijven volhouden is de boodschap
LikeGeliked door 1 persoon
❤ ❤ ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Je hebt je nieuwe leven een mooie richting gegeven, voor zover ik je ken.
De overgang van ‘actief’ naar ‘non actief’ gebeurt m.i. een beetje te bruut (in het algemeen). Eigenlijk zou dit stapsgewijs moeten gebeuren door afbouw van aantal gewerkte uren om zo geleidelijk te wennen aan het leven als gepensioneerde.
LikeLike
Daar ga ik volmondig mee akkoord. Trekken we de politiek in?
LikeLike
Ik zou zeker op jullie stemmen!
LikeGeliked door 1 persoon
Dan hebben we alvast 1 stem!👍
LikeLike
💚
LikeGeliked door 1 persoon