Tweemaandelijks Corona-dagboek

Ongeloof
dit kan zo erg niet zijn
politici overdrijven
een gewone griep
vanwaar die angst
vanwaar de plicht tot opsluiting
de brug met China ligt zo ver
Ongeloof

Stil besef
misschien toch erger dan gevreesd
hoe kan dit nu
in onze Westerse maatschappij
met slimme Topdokters
geneeskunde a la carte
Stil besef
toch erger dan verwacht

Naïef spannend
gebeurt dit echt
alles gaat op slot
scholen toe, bedrijven sluiten
een hapje en drankje kan niet langer
ongewoon
je mag niet dit, je mag niet dat
nooit meegemaakt
spannend

Schrik
zieken worden doden
beademing pijn koorts
ziekenhuizen liggen vol
overvol
astronautenpakken overbevraagd
witte vlaggen hangen uit
kleine beertjes als blijk van sympathie
oudste zoon wordt ziek, geïsoleerd
hij overwint, terug sterk
zoon twee is bang
bang van de ziekte en the strange new world
op microniveau sluipt ook hier de angst binnen
om hem en zijn afglijden
om de afstand tussen wij en hij
tussen vriendin en hij
tussen België en Nederland
om de weg die er wel is
maar niet mag bereden worden
schrik soms onbeheersbaar

Begrijpen
erger dan verwacht
cijfers, eindeloze programma’s worden steevast opgevolgd
slimme virologen beheersen het scherm
wereldzorg
overstijgt ons huis, onze straat, ons land
nooit gebeurd
en toch niet onverwacht
de euro valt keihard
dit is ernstig, zeer ernstig
het is wat het is
begrip, eindelijk

Nieuwe wetten, nieuwe maatregelen
vreemd streng, soms angstaanjagend
nu wordt het missen
de kroost groeit elders op
elke overbrugging
blijkt een brug te ver
man heeft mij
ik heb man
we hebben elkaar
digitaal wordt nieuwe normaal
met scherm als veilige afstand
veilig tegen elke druppel
de babbel eindigt steeds met meer gemis
we leren bij, aanvaarden
proberen

De zon is wel gezind
veel, heel veel dagen lang
enige vrijheid is nog toegestaan
geen slot op kilometers met de fiets
we rijden naar Zuid Spanje
in toeren rond het huis
en toch nog zoveel te ontdekken
lente straalt, de vogel zingt zijn lied
de koe graast rustig verder
veel stilte voelt veilig
terrassen gesloten
een koekje met wat water op een bankje
rustbanken met folie overtrokken
we voelen ons ontheemd
maar genieten de lichte vrijheid
in trouwe zon

Langzaam, misschien te snel
hoop maakt leven terug gewoner
kleinzoon vraagt
oma, kom jij in mijn bubbel?
heel graag, nog zonder knuffel
waar ik zo naar snak
onverwacht springt hij in mijn armen
ik schrik en roep oh neen
hij schrikt en beseft zijn ‘fout’
verstopt zich achter de deur
ik huil om hem, ben lief, ik paai
is dit hoe ik nu verder moet?
hoop doet leven
en toch, en toch, het blijft onzeker
nog lang, nog heel erg lang
nog veel te lang

De anderhalve meter
beheerst het leven nu
het masker gaat op en af
ik haat het als de pest
claustrofobisch ademen incluis
dé beste reden dus
om thuis te blijven
het is voor het goede doel
zoenen, handen, knuffels
zijn nog uit den bozen
afstandelijk
is hoe we door het leven gaan
argwanende medemens
een vrees voor smet
smetvrees
handen met kloven
van water en zeep
maar alles voor het goede doel

Dit is
hoe ik
de voorbije maanden
beleefde
intens
op en neer
neer en op
met hoop en wanhoop
de woorden stromen
recht uit het hart
met dankbare pijn
en pijnlijke dankbaarheid
het zal verkeren
ooit
Bredero wist het al.