Burgerplicht

Als herfstekind, lijkt het me zalig om in de lente te zijn geboren.

Vier feestjes gaan hier nu in twee weken tijd aan onze neus voorbij, zoon 2 krijgt een nieuw tiental, kleindochter wordt een palin-droom!-tiener, manlief kan straks eindelijk goedkope treintickets genieten (althans in betere tijden…), en zoon 3 staat bijna twee jaren verwijderd van het tiental van de broer.
We versieren ons kot en zingen enthousiast dwars door de telefoonlijn.

Voor man wil ik het graag wat feestelijk maken, ondanks hij en ik alleen.
Ik bestel een verrassingsmenuutje bij het plaatselijk restaurant, want “een maaltijd afhalen bij de lokale brasserie is geen gemakzucht meer, maar een daad van burgerplicht. Voor het heropstarten van het bedrijfsleven is consumeren een economische noodzaak. Dat duurzaam en zo lokaal mogelijk doen is meer dan ooit een politieke daad en een morele plicht“. Zo lees ik in de krant, ik gedraag me overaltijd voorbeeldig.

Bij online reservatie twijfel ik, vlees, of vis, of toch vlees, en kies uiteindelijk voor twee …… aspergesmenu’s.
Ai, heel erg foute keuze, nooit verwacht dat ik mijn gulle vriend tegen het lijf zou lopen (klik vorig logje), dat betekent twee dagen op rij genieten?!

Manlief hoeft geen punten te geven, ik hoef geen punten te scoren, ze waren lekker in het kwadraat. We toosten met een fris glaasje rosé op ‘de leeftijd’ en ‘nog veel jaren samen’.
Aspergevriend krijgt chocolade hartjes en morgen wagen we hét grote experiment, bedrijven gaan weer gedeeltelijk open. Het voelt aan als een klein sprankeltje hoop.

Voorlopig toch even geen wit goud meer op de borden.