een ander dan het-nieuwe-normaal-dagje

Ik heb ‘last’ , in deze tijd relativeert een mens, en verdraagt hij geduldig, tot het overwaait. En wat als het niet overwaait? Ik trek dus richting huisdokter, met – ik geef toe- een akkefietje, dat me echter flink wakker hield en waarvan ik weet dat het zonder die kleine behandeling niet over  gaat.
De wachtzaal is leeg, en toch blijf ik liever buiten, tot hij me komt halen.
Het akkefietje wordt vlot in amper 20 seconden opgelost, ik ben verlost.

Hij begint te vertellen, zijn visie over dit leven. Ik ken hem al meer dan 30 jaar, heel vaak denkt en redeneert hij out of the box.
Hij ergert zich aan het gedrag van ‘de mens’, de mens die niet verder denkt, die vaak egoïstisch is, hij staat bijna aan zijn pensioen, en kan zich een duidelijke reactie al eens permitteren, hij moet niet langer aan klantenbinding doen en ervaart dat als een opluchting.
Ik kwam dus op bezoek, en luister geduldig naar zijn frustraties, hij excuseert zich ‘ik zou dit niet moeten vertellen, maar we kennen elkaar al langer”, dus luister ik met meer geduld, ik heb trouwens…. tijd.
Hij spreekt over frustraties, over hoe hij zich misbruikt voelt, over hoe ze nu plots de spil van de samenleving zijn geworden, en over hoe dit alles zal wegebben, eens deze crisis voorbij is.
Hij spreekt over ‘natuurlijke selectie’, ik slik en luister.
Over de ‘domme regeling’ van Wouter Beke, over de witte vlaggen die voor hem echt niet hoeven, over respect dat ontstaat in tijden van nood en verdwijnt als het normale terug opduikt.
Ik betaal voor “mijn” consultatie en redding, ben opgelucht, voel me bevrijd, maar zijn woorden blijven nazinderen.

Hoog tijd voor een minder belastend uitje.
Voor het eerst sinds weken gaan vriendin K en ik terug op wandel, we fietsen elk naar het punt van afspraak, we kiezen ergens het ‘tussenin’ (10 km voor mij, 4 voor haar 🙂 , maar daar is het mooi wandelen), we babbelen wat luider om  afstand te overbruggen, we passeren het lege terras en nippen aan ons watertje, rusten toch even uit op een verboden (?) bankje, veilig op  twee hoeken, uitkijkend op de stille plas,  paarden die geen ruimte opeisen, frisgroen lentegras,  wuivend riet.

Het gesprek overtuigt
dat we hier beter gaan uitkomen,
dat we het kleine doodgewone normaal meer gaan waarderen,
dat we ons met rust  laden,
dat we paaseitjes rapen in de zomervakantie,
dat we ‘lege koffers meenemen voor mooie verhalen’ (Loesje),
dat exponentiële functies hét onderwerp worden in lessen wiskunde,
dat de sleutel tot een zorgeloos leven het slecht geheugen mag zijn,
dat we terug vrolijk worden om die plek op de zetel, als restant van vuile kinderhandjes,
dat we tevreden het zilver in ons haar  omtoveren tot gouden lokken,
dat we in de nieuwe collectie fleurige kleuren zullen zoeken om  Coronakilootjes te verdoezelen.
Even buiten de comfortzone,  het doet deugd.

En dan weer de realiteit, 283 overlijdens vandaag….
“We zien dat de epidemie aan het verzwakken is, we hebben de piek gezien en de komende dagen en weken komen we wellicht in een neerwaartse daling terecht.’ (Van Gucht, hij blijft positief….)