Weeral Corona?!

Wat doet een mens als alle afspraken plots wegvallen en de week je leeg aanstaart?

Zolang mijn laptop virusvrij blijft, en daar slaagt hij voorlopig goed in!, kan ik lezen, schrijven, info vergaren, evolutie opvolgen.

Ik lees over fraude met mondmaskers, over treinen die wegens annulatie nu  volgepropt zitten, over een regering die blijft bekvechten, zelfs in tijden van crisis.

De blogwereld verrast me, ze is lief, informatief, dapper, spreekt vrijuit, kalmeert en zorgt voor. Nu vriendenafspraakjes wegvallen , koffietjes verdampen, de wereld lijkt stil te staan, ontdek ik heel mooie poëzie, dagverslagen uit Spanje, opkomende angst en twijfels, humoristische verslagjes, alles met een lach en een traan en vooral veel ontroering en empathie. Het.Doet.Deugd!

De zoon vecht nu een week tegen koorts, hij leeft binnenskamers om kindjes niet te besmetten. Kleinkinderen doen  schoolwerkjes en roepen oma’s hulp in via telefoon, met woord en beeld.
Behulpzaam vanop veilige afstand, een warm gevoel.
Veraf, en toch zo dichtbij.
Op mijn planning staan  nog maaltafels en optelsommetjes, want zoals de kleindochter zegt ‘dit is geen vakantie, oma, maar Corona-vakantie‘.

Broer stuurt virusvrije fotootjes door. De maandagochtendvergadering, over hoe het nu verder moet op school, gaat door op de ruime speelplaats, elke collega op minstens anderhalve meter verwijderd van de ander. Grappig zicht, maar oh zo pijnlijk.
Terug thuis is zijn vrouw er nu écht van overtuigd dat hij besmet is, en dekt de tafel, met brood en wijn soep, elk aan een uiteinde van de laaaaaange tafel.
Als koningen aan de maaltijd.
De minstensanderhalvemeterregel wordt ver overtroffen.

Wandelen blijft een must, in de hoop dat Coranaresten  niet  in de buitenlucht verdwalen. We genieten het zachte weer in  Pajottenland, met zoon en schoondochter.
Zij houdt de berichten goed in het oog, ook Nederland gaat nu drastische maatregelen nemen, zij hopen met en voor elkaar dat de landsgrenzen open blijven, anders dringt een  lange-afstands-liefde zich op .
Ook daar gaan de restaurants dicht, blijkbaar trokken Vlamingen op zaterdag er in grote getale heen om  virussen, die extra wemelen in druk gezelschap,  op te snuiven.
Waar blijft de logisch denkende geest?
We wandelen samen, respecteren de grote comfortzones, en verheffen lichtjes onze stemmen om elkaar in de stilte daar te begrijpen.
Het geplande eten wordt afgelast, we nemen geen  risico.
Zijn bostuin is een oase voor vogels. Koolmeesjes, pimpelmeesjes, de Vlaamse gaai, de bonte specht zorgen voor een  fladderend kwetterkoor. De lente breekt uit, in kleur en geur, terwijl overal rondom het besef en weten enkel nog angst en twijfel geven.

Samen gaan we het verslaan, we staan nog voor een heel erg lange weg, maar als iedereen wijs en bezorgd gedrag vertoont, lukt het wel?! Vraag en uitroepteken spreken voor zich.
Voor oudere mensen een ramp, nooit meegemaakt. Wij kunnen hen beschermen, broodnodig.

Wij zijn verzekerd bij Corona Direct ( klik) , zitten we dan safe?