Just a fascinating day

Tussen de eindeloze buien door fiets ik richting centrum. Samen met vriendin heb ik me ingeschreven voor de éénmalige les over het gezondheidsdossier.
Jong, oud, man, vrouw, neen, geen hond, noch kat, de zaal zit bomvol en luistert geboeid.
my.belgium.be wordt het volgend project om me in te verdiepen. Ik ken de truken van de foor, nu nog uitpluizen.

Lunchen en bijbabbelen doen we in een retrohuis, de naam spreekt voor zich, met tijd en boterhammen. Klik. De kaart is beperkt, de slaatjes origineel, het eten héérlijk, het gezellige stoveke warm. Geen overbodige luxe, authentieke details, vriendelijke bediening door een jonge gast, boordevol plannen en lichtjes timide, beetje onzeker, zo heb ik ze graag.
We vergeten uur en tijd, tot stress opduikt, we hebben ons – weeral- over-babbeld.

De avond valt…..in buien naar beneden….

Ze is 81, blikt terug op 60 jaar toneelspelen, komt uit een artistieke familie, leeft van energie en passie, authentiek, verliefd op de liefde, het woord bitter kent ze niet, ongelukkig zijn wel. Chris Lomme oogt  jonger, een mooie vrouw.

‘Reverence’ staat op ons programma, maar manlief hoest zich de (ooit door twee embolies getroffen) longen uit het lijf, en in Coronatijden kan dit al eens woedende reacties uitlokken, hij blijft dus thuis.
Snel bel ik een paar vrienden op, allen hebben ze andere plannen, moederziel alleen rijd ik door de gietende regen, in gezelschap van nachtblindheid, naar het cultureel centrum, de witte streepjeslijnen op de straten tussen mijn en dijn vervagen, ik rijd voorzichtig. Suikervrije snoepjes op zak, stel je voor dat ik een kuchje voel kriebelen in m’n keel…..
Ik heb de ruimte, de ruimte van twee volle zetels.

Manlief heeft iets gemist!, een sfeervolle, intieme, warme, ontroerende solovoorstelling van Chris met regisseur Michael De Cock  over loslaten, leven in liefde, verdriet, kleine gelukjes, ze zingt “sometimes I’m happy, sometimes i’m sad……”
Het leven is als een toneelstuk, je beleeft intens de scènes, je eindigt in stilte en leegte.
‘Om oud te worden moet je lang leven‘.
Haar stem klinkt doorleefd, haar been springt 70° de lucht in, ze blijft lenig als een kat, ondanks haar  81  gedreven jaren.
Ze danst ‘Save the last dance with me’, het publiek zingt zachtjes mee, de krop in de keel.

Er is die eigen warme mooie stem  uit de microfoon die haar en ons toespreekt, er zijn de projecties op drie doeken op de achtergrond met beelden uit een boeiend verleden, ze is een subliem verteltalent op de stoel, voor de vuist weg (zo voelt het toch aan), vol humor….. over Fabiola en haar kapsel die de voorstelling in KVS kwam volgen, uiteraard op de eerste rij, de mensen achter haar kregen duidelijk een te lange nek….

Ze staat voor de hemelpoort. 
‘Godverdomme, besta jij echt?’
‘Neen, maar laten we even doen alsof’
‘Maar dat doen we al ons hele leven?!’

Bij het einde van de voorstelling doet ze de ‘reverence’, de buiging die ze leerde, ooit op internaat. Een diepe buiging voor haar publiek.
Er volgt een staande ovatie, zij én wij, zichtbaar ontroerd. Een grote dame!
Ze stopt niet, nog zoveel plannen, zo wil ik oud worden.