. . . . . . . . op dit dagje extra

Drieëntwintig treden wijzen  naar de nok, de nok van het huis met schitterend uitzicht, uitzicht op  de vele zeilbootjes en het grote water, water ooit zo vernietigend en razend, razen blijft hij doen, die felle wind, wind die hoort bij deze winter, winter die heel lichtjes reeds naar lente ruikt.
De kinderen dopen de mooie slaapruimte tot paradijsje én hun kamer.

Afjagen hoort er deze keer niet bij. Genieten is dé boodschap. Zee en zwembad lonken, kilometers stappen langs dreigend water onder prachtige wolkenformaties, stilstaan om te bewonderen, hopen dat een onverwachte windvlaag geen lichtgewichtjes met zich meesleurt. Handjes stevig in de hand.

Nederig bij zoveel natuurgeweld en – schoon.

Kiara, hoe heet die jongen ook weer na hem? Vraagt het kleine ventje aan de broers.

Boterhammen met choco, appelmoes, speculaas en ijsjes horen bij de vrolijke dagen, dagen vol plezier, drukte en spartelende beentjes, voortdurend in beweging.

Aangenaam ontdekken hoe vrijwilligers in het zeehondenziekenhuis voor de jonge, net niet verloren diertjes zorgen, vol liefde, vol inzet, vol enthousiasme.

Aandoenlijk hoe kinderen onbezorgd leven in het nu, er is geen morgen, geen gisteren,  hooguit een straks.

Raclettekaas, lekker warm en zacht, als afscheidsmaal. Gezellig, een tafel rond, met uitzicht op…..je weet wel, morgen wordt het stil, te stil…..
Een laatste troostende thee, welke zal ik kiezen?