Strijdvaardig

De Vlaamse komiek Wouter Deprez is een héérlijk man. Hij geeft geweldige shows (en toch ben ik meer niet dan wel fan van comedyshows) en schrijft geregeld een column in de krant.

Vandaag geeft hij onze ‘moeizame federale regering’ de naam Eddy, die al vele maanden ziek is, omringd met veel ‘verplegend personeel’. Te veel.
Er is de ‘Waalse verpleger die bekommerd is om de eigen job’ , hij vergeet de lijdende mens. Er is de Vlaamse verpleger die enkel wil zorgen voor ‘de bovenste kant van Eddy’.
De onder- en bovenkant van Eddy schreeuwen elk om aandacht, ze geven niet toe, en blijven in tweestrijd. Dit is de reden waarom Eddy in eigen bedje ziek blijft. ‘Hij heeft een reeks  Topdokters nodig’ (serie die momenteel op TV loopt).

Ik gebruik hier gedeeltelijk zijn geschreven taal, omdat de humor fijn treffend is.

Grappig, onderhoudend, (h)eerlijk stukje waarin hij de vinger op de open wonde van de arme Eddy legt.

De krant staat vol miserie, zoveel onmacht, zoveel pijn, zoveel oorlog, zoveel falen.
En dan helpen deze prachtige stukjes verteren.
Niet fier om Belg te zijn….

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

De kleine man kreeg straf  van de juf, heiliger dan de paus zijn ze – gelukkig- niet.
De opdracht luidt 10 keer de zin ‘ik blijf beleefd  ook op de speelplaats’ schrijven.
Wat hij echt heeft uitgespookt, is kinderlijk naïef, maar de juf kon er niet mee lachen.
Ze heeft gelijk, er moet worden opgevoed.

Vandaar de straf dus. Hij leert nog maar net schrijven, woorden vragen veel energie, ik voel de hersentjes werken, hij begint dapper, nog onwetend dat dit écht wel karwei zal worden voor zijn kleine vingers. Na één zin, gaat hij tellen.

‘Nog 9 oma‘.
‘Ja , valt best wel mee‘

Energiek begint hij aan zin 2, zijn handje doet pijn van het krampachtig schrijven, de woorden kleuren steeds meer buiten de lijntjes. Hij schudt zijn hand en zucht.

‘Ik kan dat niet oma’
‘Toch wel ventje, ik blijf bij jou‘.

Zin 3 worden steeds grotere hanenpoten. Ik ben de stimulerende factor, geduldig op hem inpratend.
Tranen zitten klaar…. Ik doe een onethisch voorstel.

‘Wil ik één moeilijk woordje schrijven?’

Speelplaats is echt wel van het goede teveel, dan kan hij de gekwelde vingers even strekken.
Ik besef, elke wijze pedagoog roept me nu op het matje, maar ik ben geen wijze pedagoog.
De pen krijg ik vlot in mijn hand toegestopt, ik kijk goed, ik ga zijn letters imiteren
(Foei oma! Schriftvervalsing)
Na mijn eerste ‘s’ snokt hij de pen uit mijn hand want
‘Neen oma, jij doet het volledig fout, jij kan niet mooi schrijven, ik zal het wel doen.’

Missie geslaagd?! Hij houdt het de ontbrekende 7 zinnen lang vol, de letters barsten uit hun voegen lijnen, worden krommer en krullerig en kramakkelig, maar hij vecht zijn titanenstrijd en overwint.

Helaas, ik ben vergeten een kunstfoto te maken van het werkje…..