Als leven lijden wordt

Ik loop verloren in de vele berichten, ben volledig opgeslorpt, volg de media tot in de kleinste details.

Het proces van Tine Nys.
Ik leef mee, wellicht te intens, maar ik kan niet anders.
Tien jaar geleden kreeg zij “de” euthanasie,  waar mijn bloedeigen zus heel lang heeft naar gestreefd. Haar werd het niet gegund, waardoor ze uiteindelijk verplicht werd tot een gruwelijke, jarenlang durende zelfdoding. Het klinkt contradictorisch, maar zij moest beleven hoe een zelfdoding twee volle jaren kan blijven aanslepen.
Wij, de ouders, de zus, de broer, ondergingen mee, en haar zo hopeloos weten, was ontzèttend pijnlijk.
Oude wonden worden nu terug open gereten, niet dat ze ooit volledig genazen, maar de tijd hielp de scherpe randjes slijten.

Net zoals Tine zat mijn zus middenin de pubertijd toen ze het heel moeilijk kreeg, ze ontdekte dat de wereld anders in elkaar zat dan ze had gehoopt, ze begreep maar niet waarom en hoe , ze was een intelligent meisje, een strevertje, ze wilde vooral goed doen voor haar omgeving, ambities waren soms te hoog gegrepen, de ontgoocheling was dan groot, want enig perfectionisme was haar niet vreemd.
Alles heeft ze uitgeprobeerd, medicatie, een hele resem dokters, nog meer psychologen en psychiaters, tot opname toe.
Haar doodswens werd er alleen maar sterker door.
Zonder reden, ze wilde hier simpelweg niet langer zijn.
Niemand leek haar te begrijpen, niemand kon helpen, van euthanasie was toen nog geen sprake.
Aarzelend vroeg ze me de nodige pillen, ik wist niet hoe èn kon het ook niet…. , wilde er voor haar zijn….

In de krant lees ik: ‘Tenslotte is dit ook een beetje het proces van de psychiatrie. Tine Nys is jarenlang behandeld geweest, intensief en adequaat. Toch bleef haar lijden duren…..
Psychiaters en psychologen buitelden over elkaar heen om te zeggen dat Tine borderline had en geen autisme, of autisme en geen borderline, of een beetje van allebei. Maar een therapie die aansloeg, hebben ze haar niet of niet meer kunnen bieden. Dat is het echte drama van heel dit verhaal”.
Ook bij mijn zus volgde nooit een echte diagnose, en leek iedereen elkaar tegen te spreken. En datzelfde verhaal hoor ik nog geregeld  in mijn omgeving.
Een moeilijke materie, dat brein.

Helaas, er lopen meerdere Tines rond. Ik lees in DS-magazine het droevige verhaal van Eva, het loopt parallel met dat van mijn zus. Allen waren ze ‘getekende vrouwen met veel capaciteiten‘……. ‘Ze wilde gelukkig zijn. Helaas de perfectionistische vorm van geluk, waarvan je weet dat die onbereikbaar is’
………
‘Als er al gezocht werd naar een verklaring, dan was het binnen het gezin. We werden op het matje geroepen, zo voelde het‘. Ook wij, broers en twee zussen moesten in gesprek gaan, samen met onze ouders, die het zo goed meenden. Wij genoten een veilige, warme thuis, en toch…. en toch….
Een blijvend schuldgevoel achtervolgde, als een schaduw, mijn ouders de rest van hun leven.

De vader van Eva ‘Ik voelde me vooral slecht omdat we als ouders zo weinig betrokken waren bij de opnames. We werden gedoogd. tegelijk raakten we ontgoocheld in onze verwachting dat al die artsen en therapeuten haar zouden helpen. Therapie is mooi op papier, wat stelt het in praktijk voor? Er is te weinig tijd en te weinig personeel voor individuele begeleiding, iets waar Eva nood aan had”
Dit konden de woorden van mijn ouders zijn geweest…..

Nu staan hier drie dokters terecht voor gifmoord in het assisenproces, op plaatsen waar andere moordenaars en zware criminelen hen ooit voorgingen.
Dokters die Tine uit het lijden hebben verlost, wellicht doordacht en empathisch.
Indien mijn zus die dokters indertijd had gevonden, was haar lijdensweg minder gruwelijk geweest, net zoals die van ons.

Ik probeer te oordelen, noch te veroordelen, ik ken noch Tine, noch Eva, maar mijn zus mocht ik 27 jaar kennen, met ups en downs. Ondanks alles, hoorde je haar zelden klagen, haar véél te grote empathie en streven naar het perfecte geluk werden letterlijk haar dooddoeners, en dit zonder enige hulp van buitenaf, ze deed het (twee keer) moederziel alleen….

Ik heb veel respect voor prof Wim Distelmans.  “Ik ben erg kwaad, ik probeer me in te beelden hoe die artsen zich nu moeten voelen”

Ik apprecieer heel erg jullie reacties, maar ga wellicht niet terug reageren.
Bij dit delicaat onderwerp hoort volledige vrijheid van meningsuiting.