Ons Brugs dagje

Het gebeurt maximum  één keer in een mensenleven, een marathon aan getrouwde jaren achter ons. Putje winter besloten we eind jaren 70 de stap te wagen, het jaarlijks herbeleven gebeurt nog steeds putje winter, jawel, tussen de vele andere feesten door.

Vriendin is melanoompatiënt, ze kende vreselijke jaren in het verleden, nu is ze al enige tijd stabiel, de immuuntherapie doet wonderen. Samen met haar man en lotgenoten hebben ze de website op poten gezet, https://www.melanoompunt.be .
Geregeld worden ontmoetingsplaatsen en -activiteiten georganiseerd, waaronder de wandelzoektocht in hartje Brugge, mei 2019. Ze delen met ons.

Op ‘onze’ dag willen we ontdekken, smaken, herkennen en beleven. De papieren wandeltocht in handen, flink gewapend tegen de koude in warme handschoenen, die  niet altijd handig blijken…

We kiezen – ecologisch!- voor de bomvolle trein, waar het moeilijk een plaatsje vinden wordt. Die brengt ons in één ruk naar Brugge, waar drommen mensen uitstappen en in colonne richting centrum stappen.
Hellllllllllp, ik moet even op zoek naar ademruimte en neem afstand.
Rustig ontdekken is de boodschap, ik lees straatpoëzie in prachtig Cortenstaal, de poort tussen hier en daar.

Het kunstwerk komt uit de gouden handen van de kalligraaf Brodi Neuenschwander.

 

 

“Van wat voorbij is, hoor je de slag
in het water en van de spatten
blijft alleen de spot
die het leven drijft
Het water is weer rustig
Het vergeet zo vlug
zijn rimpels”
(Armand van Assche)

 

 

 

 

 

 

We komen aan bij het Minnewater, het is er al aardig druk is, maar het blijft een romantische plaats, hoe kan het ook anders…..
Ook het begijnhof, waar zes échte stokoude begijntjes net naar de kerk gaan om  klokken te luiden en teksten te ‘prevelen’, nodigt uit tot stilzwijgende verwondering.
De kerk was de lievelingsplek van mijn moeder, ik omarm haar met een brandend kaarsje.

Via het Minnewaterpark bereiken we het Colettijnenhof, een woonwijk gebouwd op de grond van een voormalig klooster van de Arme Klaren. Er staan 27 prachtige,witte huizen. Het moet er héérlijk wonen zijn, rustig vlak bij de bruisende stad.

Op het vroegere kloosterdomein van de Rode Nonnen (met dieprood habijt) situeren zich nu 32 woningen en 72 studentenkamers, het prestigieuze bouwproject de Wispeltuin, een eigentijds woonproject, in heel aparte stijl. Bijna 4 jaar geleden ging 7 jaar voorbereiding onverwacht in  vlammen op, een paar maand voor de deuren zouden open gaan…  Nu is het bewoond, maar heel veel luiken zijn dicht, waardoor het geheel een beetje donker oogt.  De zon schittert haar winterse stralen op het houten, unieke geheel.
Ik kijk rond, en rond en rond, maar ontmoet niemand… jammer….

Godshuis Hertsberge 1683. In het verleden was het godshuis een huis voor arme mensen, gebouwd door het rijker evenbeeld. Het beluik bestaat nu uit zeven kleine huisjes , bestemd voor weduwen. Klein, maar fijn, en wellicht gezellig. De tuin is voor gemeenschappelijk gebruik.
Ik lees de herdenkingsplaat ” Je staat verbaasd dat er zoveel mooie woorden zijn“.

We volgen het kronkelende Groeninge, over de Eekhoutrei.
Op de kusjes-Bonifaciusbrug krijgen we de opdracht een knappe persoon te kussen en een fotootje te nemen als bewijs. We kiezen voor elkaar, manlief en ik, bij gebrek aan knapper iemand. En het bewijs staat op die geheime selfie.

Langs Guido Gezelle en ’t Schrijverke, het bisschopshuis bereiken we het indrukwekkende Sint-Jans-hospitaal. Een kruid in de tuin deelt zijn naam met de patroonheilige. Een mooi bewaarde site, waar het heerlijk kuieren is.
Luc Vanlaere speelt er een stemmig harpconcert en geeft uitleg over de vele instrumenten. ZEN ZEn Zen zen….

Tenslotte nog even binnen wippen in de historische brouwerij De Halve Maan, waar de terrasjes vol zitten met flink ingeduffelde jassen en sjaals, het nieuwste alcoholvrije bier kreeg de ludieke naam  ‘Sportzot’. Maar toch zie ik op de tafeltjes vooral straffe Hendriks en Brugse Zotten.

In de patisserie De Tavernier wacht ons een carpe diem, de ‘opoffering’ is niet groot. . Een aangename babbel met twee Brugse dames naast ons, we begrijpen niet alles-spreken ze een andere taal? 🙂 – werkt verrijkend.

Nog even licht-rijk genieten vooraleer de tjokvolle trein weer ons zweet opeist.

Brugge, die scone, heeeeel erg de moeite, jammer dat niet enkel wij dit beseffen…