Een achtbaan van emoties….

Het jonge koppeltje kookt voor ons, een lekker post-verjaardagscadeautje. De Mexicaanse gerechtjes smaken heerlijk, en ruiken naar een verre uitdagende wereld. De babbels vliegen over en weer, er is gezelligheid, er is eerlijkheid, er is vooral openheid , toekomstplannen worden uit de doeken gedaan. Ik hoor nog meer over die verre uitdagende wereld, die ze graag leren kennen, avontuur zit hen in het bloed, net zoals de idealen, en ik slik, slik en verslik.
Nieuw-Zeeland, Bali, Canada….
Voor het eerst hoor ik over  Green School, over duurzaam onderwijs in een ecologisch project.
Ik bewonder dromen, ideaalbeelden, moed, ver weg van onder de kerktoren,  avontuur en fundamenten, maar toch, toch….
Spontaan gaan mijn  gedachten naar de wijze woorden van Kahlil Gibran

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Ik gun het hen, graag, heel graag, maar ik zal ze missen, erg, heel erg.

We slapen er een nachtje over, ik probeer het toch….

Sint en zwarte (!) Miet kloppen op de deur. Het huis is vol, de living overspoeld met 11 verwachtingsvolle, en toch ook angstige gezichtjes, en nog meer ouders en grootouders genieten mee. l’Histoire van een prachtige kindertijd uit een ver verleden se répète, hier ten huize. De onverwachte gasten worden gretig verwend met dolle liedjes en vrolijke danspasjes. Hij weet veel, de wijze Sint, hij spreekt elk kind persoonlijk aan, de grollen van  Miet vrolijken op, hij is lief en de kindjes luisteren aandachtig, beetje gespannen, want die heilige man kent hen wonderwel.
Het moment koestert zich diep in mijn hart. Ontroering, de nodige aandacht om herinneringen ‘op papier’ te creëren, letterlijk en figuurlijk , blijheid en dankbaarheid om een fijn familie-samen-voelen, vechten hard om aandacht.

Sorry voor de superfijne zwarte Miet 🙂

We hebben tafels bijgesleurd, zetels weggeschoven, stoelen uit alle uithoeken van het huis terug opgescharreld, voor broodjes en lekkernijen gezorgd. Het bakje is vol, overvol, het vraagt de nodige voorbereidingen, gedachten en organisaties geraakten hier al eens in de knoop, manliefs goedbedoelde woorden ‘alles lost zichzelf wel op‘ zorgden even voor een pittige woordenwisseling, de voorbije week was best wel kruidig soms.
De dag was schitterend, binnen én buiten, de gebriefd/te zon deed haar uiterste best.
Een bosbezoekje, kinderen even ruimte en frisse lucht gunnen, verstoppertje spelen met de hele bende, blaadjes tellen, een dag om in te kaderen.

De laatste opruimklussen zitten erop, tafels zijn leeg, kasten vol, meubels vinden juiste plaatsen terug, vertrouwd, en toch ook weer leeg….

Dag Sinterklaasje
daaag daaag Zwarte Piet
Dag Sinterklaasje daaag daaag
Luister naar ons afscheidslied
Tot volgend jaar
hopelijk….