“Waarom praten belangrijk is”

Elk uur van de voorbije nacht beslis ik om vandaag een grote ochtendwandeling te maken, rusteloze benen kunnen behoorlijk dwingend zijn, weer of geen weer, ik zou het niet aan mijn hart laten komen.
Het wordt ‘geen weer’ en…. ik zet me lekker warm achter het scherm, met een  drankje en hapje.
Bah, ik ben geen fan van mensen die een stellig voornemen niet uitvoeren, om één of andere flauwe reden als ‘wat’ regen.
Conclusie : ik ben vandaag geen fan van mezelf.
Moeten we niet mild zijn voor elkaar en dus ook voor onszelf?
Voila, ik heb mezelf weer overtroffen.

Mijn slapeloze nacht kan misschien een oorzaak vinden in  de voordracht van gisterenavond? Of zoek ik simpelweg een drogreden?  Ik vrees ervoor…..

Het was een initiatief van Te Gek?! En omdat gekkigheid altijd al een speciale plaats in mijn hart kreeg, ga ik luisteren. Dertig man/vrouw is aanwezig, om beroeps- of persoonlijke redenen. Zelf ga ik uit pure interesse en nieuwsgierigheid, als kind én als volwassene  was en ben ik getuige in mijn omgeving.
Niet verwonderlijk, 1 op de 4 krijgt ermee te maken, 1 op de 8 heeft een angststoornis, 12% van Vlaanderen krijgt een burn out, en vooral….60% zwijgt erover. Waarom? Schaamte, schuldgevoel, vooral niet tot last willen zijn of teleurstellen.
“Alles is immers maakbaar tegenwoordig! Als je maar goed je best doet!” Die woorden maken enkel radelozer.

“Maak ik het erger door er als buitenstaander naar te vragen?”
NOOIT!
Je kan dé persoon zijn die echt interesse toont, je mag niet doodzwijgen.
Je creëert opr-echte verbinding.

Hij vertelt over het grote verschil tussen empathie en sympathie. Empathie vereist echtheid, betrokkenheid.  Zoek geen oplossingen, vertel vooral niet eindeloos over eigen positieve ervaringen, de persoon bij je heeft daar geen boodschap aan, hij verglijdt enkel dieper in schuld- en schaamtegevoel. Mensen met problemen hebben vaak een tunnelvisie. Het probleem minimaliseren, omzeilen of ombuigen naar fijnheden die je zelf mag ervaren en daarom wil delen kan moordend werken.
We weten allemaal wat pijn inhoudt, ook al doen we ons vaak uiterlijk sterker voor, de glimlach is en moet blijven. We verbergen te vaak de eigen  kwetsbaarheid voor onszelf. Laat staan voor de ander.
“Kinderen zijn kwetsbaar spul. Volwassenen zijn gelijmde kinderen.” (Johan Anthierens)

Niet helemaal voldaan trek ik huiswaarts. Er volgt nog een lange, vooral koude nababbel buiten, want geen cafeetje te bespeuren in de verre omtrek.
Sommigen misten concrete tips en trics, ik miste diepte.

We werden betrokken bij de les, hij sprak mensen persoonlijk aan, en laat ik dat nu net niet zo appreciëren. Na een eerste filmfragment over suïcidaal gedrag was ik als eerste aan de beurt, met een mond vol tanden en pijnlijk voelen, zat ik daar te hakkelen, iets over ‘dat ik het zelf ooit van heel dichtbij had meegemaakt’ enne….. uhm……. dat ‘ik het niet wist’.
Ik wilde luisteren, gewoon horen, bij-leren, begrijpen, niet zelf verwoorden…

De regen heeft haar tranen bedwongen, tijd om de nachtelijke beslissing in te lossen? Door plas en modder.