W

Weergoden voorspellen  pittige dagen. Het mag en zal  de pret niet drukken.
Wekenlang hebben we afgeteld naar ons jaarlijks weekendje weg.

Wervelend gezelschap. Zeven  koppels, veertien enthousiaste mannen en vrouwen, nu kinderloos, kleinkinderloos, en vooral weergaloos. Opgewonden als kleine kinderen die op schoolreis vertrekken.

Wonen doen we tijdelijk in Ouwerkerk bij Zierikzee.
Waar een warm huis ons welkom heet.
Waar de wind stevig door de polders raast.
Waar  weidse vergezichten  groen kleuren.
Waar we even hopen op een ondergaande-zon-spektakel, tot wolken er onverbiddelijk een wazig stokje voor steken.

Wind op kop, stevig en méér dan strak.
Woeste golven schuimen witte wattenbollen langs de waterkant.
Wild waait hij op ons in, we worden richting bermen geduwd, met  veel sterke wil houden we ons recht en fietsen we de 56 km rond. Het heeft iets magisch, 13 dappere kappen fietsen voor me uit, stemmen vervagen in  hevige windstoten, ieder voor zich, de volle focus op het stuur en het soms smalle  fietspad bovenop de weelderige bermen, we moeten dijken temmen. Bloemen en metershoog on-kruid buigen gewillig hun kopjes voor meester wind én voor ons. De dijken houden dapper stand, net als wij, mannen en vrouwen in trappende beweging.

Werken geblazen, in en rond ‘Het Hooge Huis’. Een parel in de velden.
https://hethoogehuis.com/

genieten van binnenuit…..

We koken gezellig samen, eten  wordt het toppunt van gezelligheid, allen aan de lange tafel, opgesmukt met geurige bloemen en sfeervolle tafellopers. De industriële vaatwasser klaart de klus in een klein kwartier. Iedereen helpt mee, tafels dekken, opruimen, heerlijke hapjes bij de apero, zetels worden bij elkaar geschoven, en babbels duren nachtelijk lang.
Warm gezelschap! Hoe heerlijk kan een vriendengroep genieten.

Weg en wolken leiden naar Zierikzee.
Waarom je dit stadje moet zien? Je kan er struinen door de charmante, sfeervolle straatjes, terrassen aan de gezellige kleine haven, de steen-voor-steen beschilderde gevel op het hoekhuis bewonderen, je vergapen in sfeervolle winkeltjes.
Het Watersnoodmuseum wekt ontzetting, hoe kon dit gebeuren in 1953?, wekt ontroering bij de fluisterstemmen van bewoners die geliefden verloren in het geweld van het alles verwoestende water, wekt ontzag voor de creatieve mens die vervolgens – te laat-  een duurzame oplossing vond.

Weelderig is het ontbijtbuffet, aangeboden door hem,  die 60 wordt.
Welgekomen, de traktaties van de kersverse oma’s en opa’s onder ons.
Wonderlijk ontspannen en hemels genieten.

Wedden dat we er volgend jaar een vervolg aan breien?!