zomaar een babbel

De laatste aankopen voor een paar dagen fietsen (in de Achterhoekse regen?) worden nog snel in orde gebracht. De winkelstraat straalt in de zon. Sinds de komst van het koopcentrum is het er nog zelden druk. Zelfs niet met dit uitnodigende weer.
Er zijn veel leuke barrekes, ik trakteer me op een bolletje limoncello-ijs, en zoek een zitplaats, om de handen even vrij te hebben. Her en der zijn gezellige buitenstoelen verankerd in de grond, stel je voor dat er iemand mee gaat lopen… De stoelen staan in groepjes van drie. Sociaal als ik ben 🙂 kies ik een plaatsje zonder babbelende mensen om me heen, ik heb nood aan rust en wil de chaos in mijn hoofd graag ordenen. Die ijskoude zoete zonde doet deugd aan het brein…..maak ik mezelf wijs. Twee vliegen in één klap : ijsje likken én ondertussen mensen bespieden vanachter de donkere zonneglazen.

Zij komt vlak naast me zitten, bepakt en bezakt,  20 jaar ouder, ruwe schatting.
Al snel wordt duidelijk waarom ze geen veilig stoeltje tussen ons in laat, ze wil babbelen. En help, ik wil enkel denken en uitwaaien…..
Beleefd luister ik, zo leerde ik het vroeger toch?, ze is vermoeid en wil zichzelf graag een pauze gunnen, tussen de schommelende stappen door.

Pijn heeft ze, veel pijn, ‘die knieën hé madammeke, en de schouder‘. Nog even denk ik, help hoe kan ik de chaos redderen in eigen hoofd?, maar ze sleept me mee in haar verhaal.
Over de leeftijd en ‘den ouderdom‘…..
Over man die vorig jaar is heengegaan, ze bezoekt hem nog elke dag  en geeft dan bloemekes….
Over man die enkel voor zijn werk en rust leefde, terwijl kinderen, kleinkinderen, zelfs achterkleinkinderen en huishouden  haar taak waren. Ze is krom gewerkt. Nu is ze moe, vooral heel erg moe….
Over kinderen die haar graag zien, maar -nog- niet beseffen dat ze een extra aangeboden arm kan gebruiken….
Over de angst voor het rusthuis, de rollade (ze bedoelt de rollator), en de rollende stoel, want ‘deze stoelen zitten zoveel beter, hé madammeke‘…… Ik haat  ‘ke’ bij elke aanspreking, maar niet als de woorden door haar worden uitgesproken, want ze is vooral lief, teergevoelig, golvend op de levensstromen, op en neer, ‘want ’t leven kan moeilijk zijn‘ en ‘niet plezant hoor, ouder worden én vooral afhankelijk‘….
Over haar zoon die na een auto-ongeval blijvend anders door het leven moet, ‘hij was zo’n levensgenieter, madammeke‘, de zorgen blijven, ‘maar hij zit veilig, ik kan gerust dood gaan‘. Over het doodgeboren kleinkindje en de vele tranen……
Over de dochter die geen goede partner vindt….
Over de kater die thuis wacht….
Over hoe deugd het doet het stille huis even te verlaten….
Over ‘den TV’ die dag en nacht speelt en spreekt tot haar….
Over zoveel…..

Mijn ijsje is al lang op, de wind blijft stevig volharden, ik luister met groot ontzag naar de moed waarmee ze telkens opnieuw uit het diepe dal kruipt. Met de woorden ‘merci voor den babbel, ge zijt een lief madammeke’ stapt ze op en sleept zich mankend verder richting huis.

Over 20 jaar zit ook ik misschien op datzelfde stoeltje, want verankerd blijven ze nog vele jaren!,  en luistert iemand geduldig naar mijn verhaal. De wind drijft me (hopelijk) nog véééle jaren mee.