Ons Bokrijksprookje

Vijf zitplaatsen zijn beschikbaar in de auto, eentje voor opa, eentje voor oma, en nog drie te vullen. Altijd best lastig,  kiezen tussen vijf.
De kleindochter geeft zelf forfait, ze is – voor het eerst tien dagen lang!- op scoutskamp. Heerlijk met vriendinnetjes tussen gesjorde ‘meubels’ en tenten, spannend, hopelijk  zonder traantjes.
Ze zet grote stappen in haar tiener-zijn.

Nog vier enthousiaste jongens wachten ongeduldig, ‘afvallingskoers’ broodnodig , de autostoelen ontdubbelen niet op commando….  Op stap dus met de zes-, zeven- en achtjarige. Het kleinste ventje wordt getroost en lijkt te begrijpen, tot zijn papa later vertelt dat ‘hij nu écht wel  boos is op opa en oma omdat ze de broers voor zijn neus wegkaapten en hij zelf niet mee mocht‘. Dat moeten we dringend goed maken.

We kiezen voor Bokrijk. In een ver verleden trok  ik er ook als kind heen, de herinneringen blijven nostalgisch mooi.
Het her-beleven wordt geen tegenvaller, integendeel. Een heel mooi kader.
Het openluchtmuseum telt 61 jaren, grosso modo zijn we even oud.

Alles begint in 1252 met een woud vol beukenbomen, ‘Buscurake’, een grote hoeve met veel landerijen  wordt er door lekenbroeders van de abdij onderhouden. Een hele geschiedenis verder – daar helpt Wikipedia je –  krijgt het de naam ‘Bouchreyck’. (rijk aan beuken). De link met de huidige naam is dus snel gelegd.

Deze site katapulteert je in de tijd van toen, hoe mens en dier er leefden, ambachten  beoefenden. Mensen in traditionele klederdracht geven graag een woordje uitleg, kinderen zeven meel tot bloem, proeven botermelk (‘wat een vieszure smaak‘), ontdekken hoe hoefijzers worden verhit, spelen volks op de (h)eerlijk oude wijze.
Een prachtig park, vele bomen – met of zonder processierups-  omfloersen de warme dag, de boekweitpannenkoeken smaken.
Pieter Bruegel was een grote inspiratiebron bij de aanleg van het park. Nog tot 20 oktober loopt ‘de wereld van Bruegel’, boeiend voor jong en oud.

Maar…. weeral…. we hebben tijd te kort, kinderen willen ook spelen, de volksspelen blijven bekoren, dit moeten we her-doen!

Wij voelen ons jeugdig rijk en overnachten in de jeugdherberg (hostel)  De Roerdomp. Veel speelruimte, een boswandeling in het net-niet-donker, ‘ai neen oma, ik zet geen stap meer verder‘, gezellig met vijven op één kamer, opa vertelt nog een nachtelijk verhaaltje in het donker, ‘ai neen, opa, geen te spannend!‘, ’s morgens wakker worden middenin het grote sprookjesbos, kinderen wakker schudden is de boodschap, een buffetje voor de lege maag, simpele speeltuigen worden de max. Slechts drie gezinnen met kinderen en één avonturier verblijven er. De tijd van de slaapzalen lijkt passé. Back to the basics.
Vrijheid, blijheid,  zonnig genieten, letterlijk én figuurlijk.
Ver weg van alle beslommeringen. De tijd vult zich hier vanzelf.

We wandelen doorheen het water, fascinerend, het is er nog niet druk, soms agressieve (hoorden we via autochtone bewoners) zwanen en eenden komen op ooghoogte gedag zeggen, de zon schittert in het water en op gemengd blije en angstige gezichtjes.

wandelen doorheen het water.

 

Moeder en kind, eten geven kan gevaarlijk zijn

pure verwondering

Ik droom…. als ik hier kon wonen, zou ik elke morgen, in de stille verademing dag komen zeggen en wie weet de zon zien opkomen. Limburg heeft mijn hart gestolen, al vééééél langer, bos, heide, groen, venen, schitterende fietspaden , Nederland-waardig, boerderij-ijsjes, stilte en toch niet eenzaam, rust, vakantie.

het rijk voor ons alleen