Ergernisdag

Ik rijd naar de winkel en wil een karretje duwen, tot ik bijna struikel over….
Niet op de foto, de grote vuilbak die op 2 meter hiervandaan half leeg staat te glimmen…

Even verder springt een jong frivool koppeltje de auto uit, ze zoenen uitbundig, hoe mooi kan liefde zijn, tot ik ontdek……
Niet op de foto, de nummerplaat en de enthousiastelingen…..

Wandelen tussen  uitgestrekte velden, zo (h)eerlijk??
Niet op de foto, mijn boze blik….

 

Met diezelfde boze blik stap ik verder richting groen, tot een vrouw me aanspreekt, geërgerd om zoveel vuiligheid?
Neen, ze zoekt haar 22-jarige dochter, die in een angstwekkende psychose verdwaald is, het bos in.
Of ik haar toevallig ben tegen gekomen? Ze heeft een wit truitje aan en een hondje bij. Man, broer en zoon fietsen gestresseerd de vele wegels door, zoekend, hopend, bang, ‘want ze is al twee uur verdwenen, en dit is nog nooit gebeurd’.
Voor zover het me lukt, probeer ik troostende woorden te vinden, ze vertelt over die vreemde wereld, over hoe paniek hun leven tien jaar geleden is ingeslopen.
Twee maal krijgt ze telefoon en vraagt me ajb te wachten, er klinkt wanhoop in de GSM, van beide kanten. Het tweede bericht doet haar in  tranen uitbarsten, iemand heeft de dochter ontmoet, gezien dat ze niet ‘gewoon’ doet, en  haar  binnen gebracht bij de dokter.
Ze huilt, omarmt me emotioneel, bedankt  voor mijn tijd en luisteren, ik ken het meisje, noch moeder, maar ween gewoon even mee.
Ergernissen smelten als sneeuw voor de zon.
Ik kan hier verder met mijn leven, zij moeten verder die duistere wereld in, oplossingen zoeken, waar oh waar??