dikke pech

“Life is what happens to you, while you’re busy making other plans.” (John Lennon)

Vakantie, vrijheid, vrolijkheid, veel-zon, vet-genieten, ver-gezichten, voyage-ren, vermaken in de Westhoek. Dat staat op ons programma. Met groot en klein, oud en jong.
Het huis ziet  er veelbelovend uit, in de middle of nowhere.
De vakantiewoning ‘hangt’ aan de hoeve.
(Ter info : het geheel staat te koop voor amper 1 000 000 Euro. Ze betalen me warempel niet voor deze gratis reclame!)

Zondag laden we de wagen vol, de ruime koffer blijkt weeral te klein, of zie ik het te groots?, we redden het wel. Fietsen staan paraat, grote dozen met eten van alle slag worden er nog snel bij gestouwd. Het fietsstoeltje erin gepropt, niets zo fijn als stevig doortrappen in wild-waaiende-westen-winden met een kleinkind achterop.

Het weer belooft ideaal te worden, die hitte is niet mijn ding, wat zon, wat wolken, wat  25°, meer vragen we hier  niet.

Tot zondagavond manlief in de zetel blijft staren, want ‘ik voel me niet zo lekker’. Oma’s goede raad slaat hij nooit in de wind, een nachtje rust doet wonderen. De rust én de wonderen blijven uit. Belabberd probeert hij nog zijn koffiezetje de auto in te duwen, hij snakt naar adem. Neen, dit klinkt niet goed. Manlief meent symptomen te herkennen uit een vorig leven. De longarts laat ons vandaag nog  langskomen, want een derde embolie zou vooral géén goed idee zijn. Hij stelt gerust, geen longontsteking op de foto, geen embolie merkbaar. Hij kent geen directe reden voor de hoge koorts, en stelt voor af te wachten, samen met zijn trouwe Dafalgan-vriend.

We zijn daar nog steeds de afwezigen, de bende heeft er lekker veel plaats op overschot nu. Of ruikt het naar grootheidswaanzin dat wij onszelf zoveel ruimte gunnen?
Maar ook de grote beloofde bakken voer én ons fijn gezelschap 🙂 worden gemist.

Stilletjes thuis blijven is de boodschap, manlief slaapt de dagen door, zelf waak ik de nachten door.

Enkel soepjes lijken zijn smaakpapillen nog te bekoren. Dus trek ik op winkeltocht, want dit was niet voorzien, lekker warme soep bij het hete weertje?
De nood aan enige compensatie overheerst, dus koop ik – zonder aarzelen (buiten mijn gewoonte om) – die hele lange rok, een schitterend en betaalbaar soldenstuk. Als herinnering aan mijn dolle hippiejaren, waarbij ik op blote voeten, haarbanden en met lange (inge)wikkel(de)rokken overal te bespeuren was, de jaren eind-zestig waardig.
Ondanks the other plan, voel ik me weer een jong, jolig, je-m’en-fous juffrake.

Nu nog koortsloos het Westen intrekken met opa baard, en het plaatje is compleet.
De auto blijft volgeladen, vol met….
De volhouder wint.
Soms?