Met sextet naar Rijsel

Vriendschappen uit onze studententijd moeten gevierd worden. Drie mannen, drie vrouwen , samen het “sextet”. Er zijn al langer afspraken gemaakt voor een 6-koppig reisje, telkens opnieuw bleek hoe druk oma’s en opa’s het vaak hebben, maar deze keer zou geen kleinkind, geen lichamelijk ongemak, geen rot-slecht weer een stokje tussen de treinwielen steken!

Rijsel of Lille , moeilijke keuze, of…. allebei?
Een heel klein stukje uitleg rond de naam : ‘Ad Insulam’ (Latijnse naam voor ‘bij het eiland’) werd a l’isle in het oud-Frans om vervolgens in het modern Frans tot Lille te worden herschapen.
In het Middelnederlands werd ‘ter ijs(s)el’ gebruikt, wat zich nu ontpopt heeft tot Rijsel.
Beide namen zijn ongeveer even oud.

Verdere info biedt Wikipedia met veel plezier.
Ik schrijf hier enkel vanuit het gevoel, niet vanuit kennis. We ontdekten (met dank aan een toffe en goede gids) een mooi geheel, dit hadden we niet zo direct verwacht, een Noord-Franse stad….

We treinen erheen, ideaal voor het milieu, de babbels en het  comfort. De stad begint aan het stationsplein. De zoektocht naar een parkeerplaats met  een bijhorend ondermaats humeur wordt ons zo bespaard.

Het artistieke Eldorado kleurt de stad momenteel speels. Prachtige beelden voeren ons richting Mexico.

De kathedraal Notre-Dame-de-la-Treille bekoort me weinig langs buiten, maar verrast binnenin met een subliem vooraanzicht. Dikke marmerplaten in een immens hoog loodraamwerk imponeren, laten het zonlicht binnen dansen en zweven.
Modern en oud tegelijk.
Een grote variatie aan kapelletjes in de kerk houdt je wel even in de ban.

Het smalste ‘gele huisje’ in de stad  staat op een kleurrijk romantisch plekje. Je hebt geen meetlint nodig. En toch is het bewoond, de fiets getuigt. Jammer, we worden er niet uitgenodigd op de koffie en een binnenkijkje…

Lunchen doen we bij Pablo en Valentina, recht tegenover de kathedraal, heel gezond met veel groentjes en een heerlijk stuk (minder gezonde?, maar wel artisanaal, en dat klinkt goed in onze oren)  taart als dessert. Ondertussen laten we de regenbui overwaaien, en in een stralende zon volgen we onze weg én  gids. 

Tot 1995 werden in Hospice Gantois  zieke mensen verzorgd, sinds mei 2003 is het omgevormd tot een vijfsterrenhorel, waar wij dus niet verblijven :-), laat dat duidelijk zijn.
Maar we nemen wel de tijd om het (met toelating!) te bewonderen, buiten én binnen. Achter prachtig Cortenstaal ligt de wellnessruimte.
Mooie binnentuinen charmeren voor schitterende fotootjes (die ik jullie bespaar) en helpen wegdromen.
Als dan net toevallig een zwarte man het prachtige ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen op de piano in de gezellige binnenruimte speelt, pink ik stil een paar traantjes weg om zoveel schoonheid, zoveel vriendschap, zoveel ontroering.

 

 

In de caleidoscoop (het depot van oudere kunstwerken) weerspiegelt het impressionante museum van Schone kunsten. De  inkomhal met uitlopend water in glas is spiegel-groots.
We dwalen  dromerig rond, maar het zou ons teveel tijd kosten om de kunstwerken te bekijken. We genieten een eerste blik op Rijsel.

 

 

 

Meert! Hier word je zoooooo blij van. Prachtige gebakjes in het uitstalraam, je moet wel even wat tijd uittrekken om aan je bestelling te geraken 🙂

Maar wij passeren de gebakjeszaal, en gaan er heel lekker eten, in een gezellig kader.
Met gezellige mensen. Of val ik in herhaling?

Nog snel een bezoekje aan het parkje van de reuzen, de Jardin des Geants, een sfeervolle tuin, vlakbij het station, een verborgen juweeltje van verschillende struiken, grassen, bomen en plant-sculpturen, in verticale en horizontale richting. .
We wandelen doorheen de drie delen: het Voorplein van de Wolken, het Gras der Reuzen en de Tuin van de Bronnen.
Dan wordt het plots rennen, een fikse regenbui is ons te snel af. Jammer dat  rustig  genieten op een bankje in het groen ons niet meer wordt gegund door de weergoden…
Maar flexibel als we zijn….

Twee volle dagen hebben we ons ondergedompeld in Rijselse sferen. We zijn héél aangenaam verrast, de mindere kanten (zoals in elke stad) babbelen we rond.
We zien daklozen die vuil lozen langs de kant van de straat, ze slapen onder prachtige bruggen. Wat een contrast….. en toch ook  schuldgevoel van onze kant…..  enthousiaste en bewonderende toeristen….. en dan die ongelooflijke armoede….
Eigenlijk had het net zo goed ons deel kunnen zijn…..

Met dank aan de gids ontdekten we fijne pareltjes, grote én kleine.
Daar komen we terug.