Alles blijft, alles gaat voorbij; alles blijft voorbijgaan.(*)

Er hapert niets , en toch geraken we niet eens in het centrum van Hapert.
Het dorpje ligt middenin de Brabantse Kempen, omgeven met bossen en heide, we komen het mooie Vennenbos niet uit, er valt zoveel te beleven en ontdekken.
Het stralende weer krijgen we er zomaar- gratis voor niets- bovenop.

Vele vogels fluiten een vrolijk lied, eekhoorns kruipen energiek stammen op en takken af, schattige lammetjes en piepkleine geitjes (s)maken het nieuwe ‘zomer’leven.
De pauw verleidt het vrouwtje met een prachtig blauwe verenstaart, het vrouwtje negeert en stapt hem met trotse blik voorbij, waarop hij zijn keel open zet en kinderen in de omgeving met nieuwsgierige blik verbaast.

Het huisje bekoort, omgeven met bomen, de beginnende lente, bloesems en kindergeluid.

Onze vijf voetballen, spelen, zwemmen, wandelen, vertederen, maken ruzie, zorgen soms zo lief voor elkaar én voor vochtige oma-ogen, klein vraagt de hand van groot, en groot omarmt klein, vertederen in hun fantasie, vragen aandacht, en zeggen dankbaar ‘oma, ik vind je lief’, huppelen en springen, slenteren en wringen tegen, zingen vrolijk of huilen van pijn of verdriet of…. hevige jeuk, want ééntje wordt flink aangevallen door windpokken.

Dé vijf!, samen 33 jaar, vier slaapkamers, acht bedden, honderden bomen, tientallen knabbeldiertjes, één voetbal, vier speurtochten, drie zwempartijen, dertig penalty’s, vier ontbijtfeesten, zeven valpartijen, een greep uit de ingrediëntenlijst van vijf drukke, maar fijne dagen.

Het werd een/de ‘goede week’

En nu wachten bekom–dagen, uitrust-momenten, stilte-tijd, afkickgevoel, zen-ervaring , the missing of én …. laatste studiedagen voor manlief.

(*) Neen, niet zelf verzonnen :-), maar wel Jules Deelder.