Veel te laat…, maar nog intijds….

Published on door omabaard

Een last-minute-paniekje en ik vertrek, hup de fiets op, want vandaag  ga ik ervoor.

Een beetje onwennig kom ik het ruime (klas)lokaal binnen, waar grote drukte heerst door jong en oud, en word onmiddellijk hartelijk verwelkomd, hij ziet en begrijpt dat er toch  wat onzekerheid in me schuilt, en helpt me vriendelijk vooruit, eerst dit, dan dat.

Je hebt toch al gegeten?

Neen, ik dacht dat nuchter beter was?

Nog snel eerst een franchipanneke, ze liggen daar  op het bord.

Ik ga braaf in de rij staan, dat ken ik al sinds kleutertijd.
Mijn beurt, kort gesprek, alles oké?, ja alles oké, speciale meldingen?, neen toch niet.
Je mag daar aanschuiven. Twee vriendelijke vrouwen vangen me op. ik krijg een rode badge als teken van beginner.
Fijn, super, tof dat je kwam, je bent broodnodig.

Mezelf broodnodig voelen geeft zelfvertrouwen, en gewapend met een dienblad met vele attributen stap ik resoluut richting stoel. Een gezellige dikkerd (héél lief bedoeld!) gaat prikken, gewillig kijk ik ….de andere kant op.
Ik voel niets, ‘mooie aders’ fluistert hij me toe.
En daar loopt mijn rode vocht, rustig en vloeiend, soms even bijpompen, maar alles verloopt perfect bij deze ‘jonge dame’.

Hij ontkoppelt, iedereen rondom  is vriendelijk, raadt me nog een extraatje aan, een drankje en een hapje, voor de zekerheid, maar ik voel me prima, niets geen draaiingen of slaptes.
Opnieuw fluistert hij me toe ‘sterke jonge dame’.
Ik glimlach en spring de stoel uit.

‘Ik heb je nodig, ik heb je nodig, ik heb je brood-, broodnodig’  , zingt hij uit volle borst (zoals Kapitein Winokio).
O-negatief is weinig voorkomend (slechts 7% van de bevolking is dit rijk) én kan iedereen vooruit helpen.

Binnenkort ga ik terug, ik houd er een fijn gevoel aan over.
Je nodig weten is de extra stimulans, die eigenlijk helemaal niet hoeft.

Het was geleden vanuit mijn studenten-idealisme, waar ik bijna flauw viel en het voor bekeken hield. Blijkbaar had ik die 6 nodig  om  de stap te wagen naar senioren-idealisme.
Je mag geven tot 75, ik mag en kan nog héél veel jaren nuttig zijn (beloof en hoop ik)

Er zijn tekorten, de vraag is groot, misschien hebben jullie de stap reeds gezet?
Misschien overtuig ik met mijn schrijven?

 

23 reacties op ‘Veel te laat…, maar nog intijds….’

  1. Mijn man geeft zo vaak hij kan, dat vind ik heel tof van hem. Zelf kan ik het niet, want ik heb een te lage bloeddruk.
    Echt super dat je de ommekeer gemaakt hebt! En ook een mooi detail dat ze mensen die broodnodig zijn franchipannekes geven in plaats van boterhammen 🙂

    Geliked door 1 persoon

  2. Gelukkig heb ik maar een heel ordinaire A positief dus ik zal niet gemist worden want ik mag niet. Veel familieleden deden het wel zolang het mocht waaronder één met AB negatief dat zeer zeldzaam is dus dat maakt weer iets goed.

    Geliked door 1 persoon

  3. Wat mooi dat je dat doet! Mijn Lieve zus kreeg tientallen bloedtransfusies. Er is veel gezond bloed nodig. Ik kan je enkel danken namens haar.
    Dank je, dank je omabaard. Je redt levens, ook al besef je dat misschien niet direct, maar het is echt zo.

    Geliked door 1 persoon

    1. Ik ben lang op mijn ongemak geweest, maar nu besef ik dat het ook mij een goed gevoel geeft.
      Het is voor eigenlijk voor iedereen een win-win-situatie.
      Dank voor je Lieve reactie!

      Geliked door 1 persoon

      1. Ik hoop eigenlijk dat ze het hier ook op gaan rekken. Heb er al eens eerder aan gedacht maar vond dat ik te druk was. Nu zou ik er wel tijd voor vrij kunnen maken maar om voor 1 1/2 jaar er nog aan te beginnen vind ik dan weer niet de moeite.

        Geliked door 1 persoon

        1. Waarom is anderhalf jaar niet de moeite? Je kan dan nog 6 keer geven. Alles wat ze extra krijgen is toch goed mee genomen?

          Like

  8. De nood is hoog. En knap dat je er naartoe fietst! Ik zou het ook wel willen maar heb flinterdunne adertjes die om de haverklap springen. Afgekeurd dus.

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.