een meisje in blogland

Er was eens een lief jong 🙂 meisje, dat net de wereld van de veel-vrije-tijd  (dat dacht ze toen nog) was ingestapt.
Ze hoorde over ‘een blog’ van de dochter van een vriendin.
Een wat? Deze vier letters waren haar totaal onbekend. Of kwam ze van Mars?

Ze besloot de computer uit te pluizen, de computer die tot dan toe enkel voor het vele schoolwerk, mails en golvend surfwerk diende.
Die blog was fijn om lezen, fris en levendig en inspiratievol.
Ze ontdekte een nieuw fenomeen, openbaar op het net??

Een wereld ging voor haar open. Zelf schreef ze vroeger graag brieven, een dagboek soms, een notaatje, een bierviltje met een paar woorden….

Toen ook de schoondochter met ‘dat fenomeen’ startte en haar wat wegwijs maakte in die vreemde wereld, begon het bij haar écht te kriebelen. Een poging waard?
De schoondochter stopte (jammer genoeg), het meisje hield dapper vol. Ondertussen al meer dan 2 volle jaren.
Met veel twijfels, ze zoekt de knopjes in de wirwar van het systeem, nog steeds begrijpt ze niet hoe alles werkt.
En ze begint te schrijven, van onnozel over karamellenverzen naar woorden uit het diepste hart. Ze schrijft onzichtbaar, en maakt het vooral niet kenbaar bij de familie, enkel de kinderen zijn op de hoogte, slechts een paar vrienden (ze blijft het jammer vinden dat zij wel lezen, wel reageren via andere manieren, maar niet op de blog 😦 ), vlot te tellen op één hand,  zijn op de hoogte. En dit wil ze zo houden.
Je als onbekende kenbaar maken, voelt aan als een fijn motto.
Is er toch ergens een gêne om de onbekendheid bekendheid te geven?

Tot een eerste ongekende volger per mail zich aankondigt. Ze is van de kaart, twee-volle-dagen-lang. Manlief overtuigt dat dit nu eenmaal bij het ‘risico van het vak’ hoort . De tweede volger meldt zich, nog slechts één dag ligt ze buiten westen.
Ze overweegt te stoppen, dit kan toch niet?? Maar het lijkt erbij te horen?
De volhouder wint en ze schrijft dapper verder, aan vreemde lezers geeft ze zich -onzichtbaar- steeds meer bloot.

Tot ze blogvrienden krijgt, die reageren op haar woorden, die interesse tonen in haar digitaal bestaan. De reacties worden warmer en fijner, ze begint ernaar uit te kijken.
Ze leest ook zelf boeiende en inspiratievolle levensverhalen, soms poëtisch, soms prozaïsch,  soms fotogeniek, soms uit een ver-weg-land, getuigenissen uit een andere wereld, een wereld van mee-delen en ervaren, zonder zien.
Behalve die ene fijne keer….. in Breskens.

Zij geniet van die vriendschappen, die stilaan vertrouwd warm dankbaar beginnen aan te voelen.

Ervaringen delen, ervaringen mee-beleven, ervaringen koesteren op het scherm, ervaringen én woorden én foto’s laten binnenkomen en smaken, verhalen proeven en waarderen, bijleren, begrijpen, onthouden en vergeten (want ze is al een dagje ouder),
humor ontdekken, verrassende werelden begrijpen…

Tijdsgebrek belet haar nog meer woorden, nog meer zinnen, nog meer schrijven, nog meer weten, nog meer voelen van mede-aard-bewoners toe te laten.
Wie weet als het ‘jonge meisje’ ouder wordt en meer aan de stoel gekluisterd moet blijven?

En ze leefde nog lang en gelukkig…… [dat hoopt ze toch].

Toen kwam het varkentje met een lange snuit en dit blogverhaaltje is uit.