op de hoek tussen straat en straat
troont statig het grote rust(ig)huis
amper één kilometer van m’n thuis
een ouderlingeninternaat
het wordt nu opgeheven
op open ruimte herbouwd
zo werd me toevertrouwd
mensen nieuwe ruimte geven
ik laat gedachten stromen
zal ik er ooit belanden
in leeftijd hier stranden
weer op adem moeten komen
aan kerktoren ben ik niet gebonden
overaltijd lukt het wennen
ik hoef geen terrein te verkennen
streek of plaats te doorgronden
wat dichter bij de kinderen misschien
dan trek ik weer Vlaanderen door
schrijf ik een logje of lees ik voor
zit ik te staren
leef ik in extra jaren
terwijl anderen de klussen klaren
de open vlakte helpt even bezinnen
geen echt warmtegevoel vanbinnen
ze is nog niet gelegd, die eerste steen
ooit moet ik erdoorheen
waar wil ik later heen
maar neen, veel te vroeg
tijd is er nog genoeg
die weide is nog niet aan mij besteed
ik ben jong en helemaal niet gereed
plannen bij de vleet
nog ver van de eindmeet
’t is maar dat je ’t weet
omabaard 
zo’n rusthuis vind ik verschrikkelijk.
Soms kan het niet anders, maar toch.
Gelukkig is mijn ma met haar 85 jaar nog in staat om zelfstandig te leven.
Een verpleegster komt aan huis. De rest doet ze zelf.
LikeGeliked door 1 persoon
Een serviceflat is nog een tussenoplossing. Fijn dat je moeder het nog zo goed doet op haar leeftijd.
LikeGeliked door 1 persoon
Tja, wie kent ze niet deze mijmeringen! En zolang je nog samen bent komt het wel goed…. maar alleenstaanden worden van anderen dan van een partner afhankelijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Gewoon rustig verder doen zolang het mogelijk is, is de boodschap
LikeLike
Mooi beschreven, wat iedere oudere weleens bezig houd denk ik. Voor mij is het een horror scenario, om ooit in een verzorgingshuis terecht te komen.
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent niet alleen, Edward!
LikeLike
Dit alles boezemt me een beetje angst in.
Laat dit avontuur maar nog lang uitblijven…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat die “internaten” de angst van velen is bij het ouder worden.
LikeLike
Vrolijk verwoord, maar al lachende zeggen we vaak wat ons bezighoudt…
Een rustoord… pfff… Bingo, Eddy Wally, pap met vellen, schreeuwend personeel, vroeg in bed, nare geurtjes, geprakt eten, turnen op een stoel, verplichte knutselmiddagen,… Ik hoop net als mijn moeder zo lang mogelijk zelfstandig te wonen in mijn vertrouwde omgeving. Ook al ben ik aan het afglijden. Het lijkt me heel normaal als je oud wordt dat je afglijdt. Zolang je geen gevaar bent voor anderen en ook niet onmiddellijk voor jezelf. Waarom wordt dat niet aanvaard?
Het meeste schrik heb ik van mensen die het totaal van jou gaan overnemen, die vinden dat het niet meer verantwoord is… zij die gaan dicteren en overheersen omdat ze vinden dat je niet meer voor jezelf kan zorgen omdat je vergeetachtig en traag bent geworden, omdat je er onverzorgder bijloopt, omdat je soep overkookt, omdat je je trui binnenstebuiten draagt, omdat je tien keer hetzelfde vertelt binnen een uur, omdat je ‘s nachts met de fiets tochtjes maakt… Zelfs al zou ik dat allemaal doen, dan zou ik toch graag hebben dat men mij laat, zolang ik dat zelf wil.
Kan zoiets wettelijk vastgelegd worden? Ik zou het meteen doen.
LikeGeliked door 2 people
Je raakt hier al mijn angsten aan….
Ik denk en hoop met je mee dat we hier over 20 jaar nog logjes mogen schrijven vanuit ons eigen huis en onze eigen overtuiging.
LikeGeliked door 1 persoon
Als ik op mijn moeder lijk én een beetje geluk heb… over 40 jaar ook nog. Dat zou mooi zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad. Hopelijk kreeg ik ook die goede genen mee van mijn vader die net voor zijn 95e ‘gezond en welk moest of mocht gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Gezond en wel 😉
LikeLike
Leuk verwoord. Ik wil er nog niet aan denken en dus plaagt de echtgenoot me telkens er een nieuw woonzorgcentrum of nieuwe serviceflats opduiken.
LikeGeliked door 1 persoon
Zolang het bij plagen mag blijven 🙂
LikeLike
Dat mag. 😄
LikeGeliked door 1 persoon