Girl

De film houdt me in de ban.

Er zijn absolute voor- én tegenstanders.
Er wordt (te)veel over gesproken in de media, dan steek ik zelf mijn voelhorens uit en wil vooral mijn eigen recensie neerschrijven, vanuit mijn gevoel en mijn ervaren.

De 27-jarige  Lucas  Dhont regisseert zijn eerste filmdebuut.
Hij, de spelers en de film vielen reeds in de prijzen.
Maar daar is het me echt niet om te doen.

De film baseert zich op het ware verhaal van de Vlaamse Nora Monsecour, geboren in het lichaam van een  jongen, die reeds op heel jonge leeftijd beseft slechts één doel voor ogen te hebben, nl danseres worden.

Victor Polster (16 jaar) speelt de hoofdrol heel naturel en ontroerend mooi, hij danst reeds langer, maar moest nog leren zich in de rol van acteur en transgender te verplaatsen.
Hij slaagt hier wonderlijk mooi in.

Ik verlies me totaal in de beelden, de vele pirouettes en buitelingen trekken me mee het verhaal in. Victor is de echte naam, zij wil Lara heten en vooral zijn.
Aangrijpend is de motivatie en het ongeduld waarmee ze haar voelen waar wil maken.
Ze kan niet wachten, en doet -soms wanhopig- pogingen om het echte meisje te zijn.

Er is weinig sprake van pesterijen in haar bestaan, ze is omringd door een begrijpende, meelevende vader, het lieve broertje, de empathische psycholoog,  bezorgde medici en fijne mede-dansers die haar vlot  aanvaarden, soms wel met een spoor van  jeugdige nieuwsgierigheid, maar ze hoort erbij.
Voor hen is ze een meisje, zelf ambieert ze direct vrouw te zijn.

Ondanks al dit begrip, slaagt ze er heel moeilijk in zichzelf te aanvaarden. Ze vecht niet tegen de buitenwereld, maar voor zichzelf.
Ze wil geen voorbeeld zijn, maar gewoon een meisje.

Ik leef sterk mee in de vele close-ups van haar in pijn verwrongen ogen, vaak vochtig met  tranen en heel diep verdriet. Minutenlang maakt ze ingewikkelde dansbewegingen, zonder muziek, ze getuigt van een enorme doorzetting, tot bloedens toe.

Ondanks het vriendelijk begrip van haar vader, een man uit de duizend!, revolteert ze, omdat ze niet verder kan en wil leven met haar lichaam. Ze krijgt het gevoel dat niemand haar écht bevat. Ze houdt afstand van al het begrip rondom haar, zwijgt en ondergaat, maar voelt des te intenser hoe moeilijk het jongenslichaam het haar voortdurend maakt.

Soms zijn de beelden schokkend eerlijk, pijnlijk wreed, doorspekt met diep rakende emotie, maar altijd wars van enige vorm van sensatie.

Jezelf aanvaarden, daarin ligt dé boodschap.
De omgeving staat hierin reeds veel verder.
En dat juist maakt deze film anders.

Enkel de commentaren en het gegiechel van een groep schoolmeisjes (oh en eh en waaah en bah…), het geknabbel uit grote zakken popcorn, het geritsel van plastiek zakjes snoep, drankblikjes die met een knalletje worden geopend, vermijden dat ook ik met vochtige ogen buiten stap.