Zomaar een zaterdag…

Als haringen in een ton treinen we richting onze bestemming. Ik kijk rond en zie vele mensen eindeloos turen op de smartphone. Even bekruipt me de verleiding om ijverig mee te  swipen en tokkelen, maar uiteindelijk beslis ik simpelweg te observeren.
De zonnebril zou hét ideale alternatief  zijn om schaamteloos te gluren. Niemand heeft in de gaten dat ik bespied, enkel die kleine schermpjes trekken aandacht……

Tegenover me zit een fors gebouwde man, mijn voeten zoeken vruchteloos een sta-plaatsje, zijn lange benen reiken tot mijn zitplaats. Ik schuifel en overweeg mijn benen in m’n nek te leggen, maar zo lenig ben ik blijkbaar niet, dus maar verder schuifelen….
Hij glimlacht onafgebroken, neen niet richting  mij, maar naar zijn mobieltje, ik kan mijn nieuwsgierigheid naar die vrolijke conversatie nauwelijks bedwingen. Hij maakt me echter geen deelgenoot.
Mijn voeten blijven ongedurig schuiven…..

Naast me zit een oudere vrouw, ze heeft een strooien hoedje op, of toch niet?
Ik ontdek -tussen mijn oogleden door- een spiraalvormig grijs kapsel, in stro-laagjes geknipt. Het moet eindeloos lang geduurd hebben om dit dakje rond te krijgen, maar  geef toe, ze is spéciaal. Pluim voor haar kapper! Hopelijk leest hij hier mee?
Een foto zou enige verduidelijking kunnen geven, maar ik durf haar toestemming niet echt te vragen. Ik houd het dus op  staren.

Ik stap de overvolle trein uit, en baad  in een zee van zonlicht.

Een onder-ons-vieren  in T-shirt op een terras vult de zaterzon-dag.
We komen uit hetzelfde vruchtbare jaar, we praten over de tijd van lang geleden, toen we nog jonge en onbezonnen schoolmeisjes waren; over nu als drukbezette omaatjes; en over later waar we graag nog even afstand van nemen.

 

Advertenties