7 mannen + 7 vrouwen = 14 levensgenieters.

De tijd van ‘samen’ is weer daar. Met zeven (ex-)collega’s en partners trekken we er -ondertussen voor de derde keer-  een WE-tje op uit. Dit jaar mikken we op een piepklein dorpje  met de romantische naam Waterlandkerkje. (omgeving Sluis)

“In de jaren zestig van de 20e eeuw braken moeilijke tijden voor het dorp aan. Door een gebrek aan nieuwbouwwoningen trokken jonge gezinnen er weg en veel oude huizen werden verkocht als vakantiewoningen” ( Wikipedia).
Wij huren dus  een stokoud huis(je?) met authentieke meubels vol lekkers, heel veel stof …..

……en massa’s spinnen.

Het uitzicht vanuit onze slaapkamer is  prachtig, geniet  gewoon even mee doorheen het (overigens kunstig geweven!) webbengordijn 🙂

We logeren aan een prachtige kreek, waar de beestjes hun natuurlijke biotoop kunnen waar maken, waar een stofvrij (echt waar!) bankje staat!

Ondanks de kapotte douche, ondanks de wijnglazen die een deftige spoelbeurt broodnodig  ondergaan vooraleer eraan te nippen, ondanks de gesofistikeerde  stofwebben, straalt het huis ook ergens Engelse romantiek uit. Het etiket ‘charmant’ (wat volgens huizenjagers eigenlijk synoniem staat voor ‘ veel oplapwerk’) spreekt voor zich. En toch, toch….. heeft het iets gemoedelijks, iets lieflijks, iets innemends, iets  gezellig ouderwets, we reizen  terug in grootmoeders tijd.

We zijn een sportief team. Meer dan 100 km fietsplezier wordt gegarandeerd, we ontspannen op  terrassen met heerlijke uitzichten op zee en felblauwe lucht, zorgen voor de nodige drukte in  typisch Hollandse, gemoedelijke paviljoens, genieten van spijs en drank, van overheerlijke spaghettisaus tot teppanyaki, van rood over rosé naar wit, van water en wind, van bergopjes en uitbollen, van herinneringen en toekomstplannen, van kreekjes en tochten doorheen water, van het magnifieke kerkplein in Groede en prettige drukte in Cadzand, van laaaange avondbabbels en uitgebreid ontbijtbuffet, van vermoeide oogjes en  extra laagjes zon-wind-bruin.

Manlief doktert de tochten uit. En maakt “geheime” contacten, die inspireren tot een toffe onverwachte ontmoeting met de sympathieke gids van de vuurtoren in Breskens, een  zebra-gietijzeren constructie, die prachtig onderhouden wordt door vrijwilligers, een uniek project. Méér dan een bezoek waard!

Terwijl we  naar de lantaarnkoepel trappen, voelen we ons ovenwarm opwarmen of flink afkoelen naargelang de gietijzeren buitenomgeving zwart of wit is geverfd.
Vergezichten worden gesmaakt en gekiekt.

 

 

De hartelijke gids ontvangt ons met open armen, vertelt, begeleidt en babbelt gezellig na, samen met haar man. Het voelt aan alsof we elkaar al jaren kennen, en toch kende ik deze dame -tot dan toe-  enkel als blogmaatje, een ‘grensgeval’ onder de naam  Matroos Beek.
Hoe fijn was het om écht contact te krijgen met deze enthousiaste persoon en dit uniek vrijwilligerswerk. Hartverwarmend! Dank je wel, Bea!