Eenzaam en geborgen

Gepubliceerd op door omabaard

Ooit werd me geleerd om nooit met ‘ik’ te starten in een opstel, een verhaal, een verhandeling. En toch doe ik het, want ik heb het boek gelezen, ik ga een interpretatie geven, ik ga hier mijn gevoelens  proberen neer te schrijven. Even ‘ik’, zonder de ander.
Zes maal “ik”….., straks vind ik mezelf nog belangrijk…

“Het einde van de eenzaamheid” van Benedict Wells. 

Om de inhoud te kennen, moet je het gewoon lezen. Ja doen!
In een heel kleine notendop toch het verhaal : drie kinderen leven hun eigen paradijsje, tot beide ouders een ongeluk krijgen (hierover wordt heel weinig geschreven) en ze allen jong wees worden. Dit gebeuren tekent hun leven, vooral Jules (de jongste, de hoofd- en ik-persoon)  blijft zich hierachter verschuilen en ondergaat gelaten  de eenzaamheid, hij heeft immers “een excuus”. Zijn zus verdwaalt in een sex-, drugs- en een carpe-diem-leven, de oudste zoon vertegenwoordigt de ratio, de rust, de ‘wijze’ broer.
Ze kennen allen een hechte samenhorigheid in het verdriet, de pijn en vreugde. En toch verteren ze  elk op een  andere manier.

Ik (weeral ‘ik’) lees échte, hartverwarmende  liefde, er speelt pure eenzaamheid, die verdrongen of door-leefd wordt,  broers-zussen-liefde is tastbaar aanwezig, ook al vraagt het even tijd. Het verhaal is doorspekt van emoties, zonder ooit de sentimentele toer op te gaan. Zijn schrijfstijl is eenvoudig en realistisch, net zoals de houding van de hoofdpersonages, ik (her)lees traag en door-voel, want wil vooral niets missen in het verhaal over vroeger en nu. Soms zijn situaties herkenbaar, maar altijd (be)grijpbaar.
Zijn wij de architect van ons leven (zoals Bart Peters deze morgen nog toevallig op de radio verkondigde) of blijven we de gevolgen dragen van ons verleden?

Ik weet het niet, wil het eigenlijk ook niet weten, ik hoef geen be/ver/oordeling als wat gebeurd is een al dan niet blijvende rol speelt, het verleden wis je niet uit, en afhankelijk van het karakter wordt de ene persoon er sterker door, en zal de ander zich laten gaan.

“Elk huisje heeft zijn kruisje” hoorde ik vroeger vaak thuis, waarop ik het  nooit kon nalaten aan te vullen met ‘maar niet elk kruis is even groot’.

Ik ben weer eens verdronken, ondergedompeld in een gevoelig, fijn leesbaar verhaal.
Een tip voor wie graag en hier mee leest.

17 gedachten over “Eenzaam en geborgen”

  1. Aan lezen kom ik nog zelden toe, precies, té enthousiast blogger;-)
    Maar je uitspraak ver dat kruis van ieder huis onderschrijf ik , wij hadden nauwelijks een kruis te dragen. , heb door de jaren heen genoeg mensen gezien die een erg groot kruis mee moesten slepen.

    Geliked door 1 persoon

    1. Nu krijgen jullie ook je deel. Dat bedoelde mijn moeder, doorheen het leven krijgt elk zijn deel, en toch, toch zie ik grote variaties….

      Like

      1. Dat begrijp ik wel maar toch voelt het niet zo, op onze leeftijd kán dit soort dingen erbij horen en ik ben blij dat ik nog fit genoeg ben om voor hem te zorgen. Je hebt zoveel mensen die gedurende hun leven al met ernstige ziektes met kinderen , of elkaar mee maken, drugs, criminaliteit. enz…. ons grootste verdriet was dat onze zoon naar de USA verhuisde maar het ging hem goed daar., dan mag je als ouders niet klagen. Nee hoor ik ben heel tevreden met ons “lot”.

        Geliked door 1 persoon

  2. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt, het onderwerp spreek me aan.
    Ik heb het direct gereserveerd bij de OBA (Openbare Bibliotheek Amsterdam).
    Weet niet hoe lang het gaat duren, maar wat in het vat zit….

    Geliked door 1 persoon

Reacties zijn gesloten.