Friese, maar geen frisse sfeer.

“Pensioen is nooit meer echt vakantie hebben”. Hum, hier genieten we toch nog échte vakantie. Onze Thule fietsendrager doet het nog steeds perfect, ook na -tig keren op en af de trekhaak te zijn gehesen.

En weer trekken we richting Nederland, officieel naar  Fryslân, waar de taal een apart karakter heeft.

Onderweg, in de koele airco van de auto, ontdekken we hoe veel te  rosse bermen goudgeel glanzen in de zon, hoe vroege herfstkleuren de bomen nu reeds verven, hoe een magische fictie van rijden doorheen steppe en toendra ons overvalt.

Manlief kwam enige tijd geleden thuis met ‘de Flair’. Help, wat vang ik hiermee aan??
De aanbieding voor een hotelovernachting in Epe (noordoostelijk deel van de Veluwe) is echter wél een kans om ons gepland reisje naar het Noorden uit te breiden met een dagje extra. En als het hotel op deze hete dagen dan middenin de bossen blijkt te liggen, is een besluit snel genomen.

In Hattem overvalt ons pure nostalgie, ooit waren we daar  samen met vier ouders en zes kleine kinderen op vakantie in  huisjes, die via een tussenschuifdeur tot één geheel  samensmolten. We beleefden er drukke, maar fijne vriendendagen.

We fietsen doorheen het Drents-Friese Wold. Een zalige beschutting tegen de onbarmhartige stralen van de zon van 2018. Doorheen de bossen, langs de vaak verbrande heide die weigert paars te kleuren, langs bosmeren en fascinerend mooie zandverstuivingen. De hitte zorgt voor een woestijn-impressie, én die vinden we heerlijk. Ook al zwerven we zwoegend en zwetend.
Als de fiets van onze vrienden een schakelprobleem vertoont temidden die verzengende hitte, schiet ik vlug nog een fotootje, ook al slaagt mijn smartphone er niet in enig dieptezicht te geven aan de zandhopen.
Ik voel me gloeiend warm bij het zien van  dit schitterend zanderig natuurwonder.

 

Op de heetste dag van het jaar presteren we 66 gevarieerde kilometers via de Paterswoldsmeerroute. Gewapend met liters water moeten we toch telkens bijtanken op elk onverwacht terras onder de bomen, waar we onze tweede adem zoeken.
We kunnen het niet opbrengen even in Groningen af te stappen voor een stadsbezoek, we zoeven erdoorheen om zo voor onszelf een klein waaiertje te creëren. En of het lukt??

Zuivere zeelucht, schitterende duinen, golvende weggetjes,  weidse vergezichten, de maagdelijke golven op Ameland verademen. We kunnen niet het hele Waddeneiland  door fietsen, de stevige wind steekt meerdere stokjes in onze wielen.
En ja, dat ben ik, moederziel alleen op het grootse strand. Grashelmen wuiven me toe.

 

 

Die avond rijden we naar  de herberg de waard van Terwaard. Een fraaie locatie, een parel aan de Waddenzee. Robuust eikenhout geeft elke kamer een uniek design, het uitzicht op de kerktoren (jawel met bijhorend klokkenspel) bekoort en verstoort.
Het avondeten is minstens een ster waard. Verrukkelijke, lokale, kraakverse en smaakvolle schilderijtjes worden geserveerd op handgemaakte borden met thema ‘vlas’, door een charmante ober van Italiaanse afkomst, waarbij onze vrienden -die de Italiaanse taal vlot beheersen- hun hart kunnen ophalen. Ook het Nederlands beheerst hij bijna perfect na twee jaar in dit land. We worden culinair verwend, in delicieuze  watten gelegd door ober en kok.
Genieten in de hoogste graad.
Een aanrader in het kwadraat.

De temperaturen worden doenbaar, we wagen ons nog aan de drie-pontjes-route in Grou, doorheen Friese watertjes en mooie landschappen. We ontspannen  op het terras aan het water, waar bootjes en zeilers ons te lang in de ban houden, waardoor we de laatste 13 km  in de gietende regen moeten doorspartelen.
We zijn vergeten hoe plenzende regen te fris aanvoelt, hoe deze onze kleren en schoenen helpt verzuipen. Nat tot op het bot  arriveren we bij de auto.
In alle onzichtbaarheid (?) omkleden we ons, de aangedampte autoruiten (met dank aan het vele vocht) houden nieuwsgierigen en argwanende politie op afstand, en besparen ons een naakt-boete.

Nog snel een fotootje van de openstaande brug in Drachten.
Het wachten krijgt zo een  poëtische tint.