“Pensioen is nooit meer echt vakantie hebben”. Hum, hier genieten we toch nog échte vakantie. Onze Thule fietsendrager doet het nog steeds perfect, ook na -tig keren op en af de trekhaak te zijn gehesen.
En weer trekken we richting Nederland, officieel naar Fryslân, waar de taal een apart karakter heeft.
Onderweg, in de koele airco van de auto, ontdekken we hoe veel te rosse bermen goudgeel glanzen in de zon, hoe vroege herfstkleuren de bomen nu reeds verven, hoe een magische fictie van rijden doorheen steppe en toendra ons overvalt.
Manlief kwam enige tijd geleden thuis met ‘de Flair’. Help, wat vang ik hiermee aan??
De aanbieding voor een hotelovernachting in Epe (noordoostelijk deel van de Veluwe) is echter wél een kans om ons gepland reisje naar het Noorden uit te breiden met een dagje extra. En als het hotel op deze hete dagen dan middenin de bossen blijkt te liggen, is een besluit snel genomen.
In Hattem overvalt ons pure nostalgie, ooit waren we daar samen met vier ouders en zes kleine kinderen op vakantie in huisjes, die via een tussenschuifdeur tot één geheel samensmolten. We beleefden er drukke, maar fijne vriendendagen.
We fietsen doorheen het Drents-Friese Wold. Een zalige beschutting tegen de onbarmhartige stralen van de zon van 2018. Doorheen de bossen, langs de vaak verbrande heide die weigert paars te kleuren, langs bosmeren en fascinerend mooie zandverstuivingen. De hitte zorgt voor een woestijn-impressie, én die vinden we heerlijk. Ook al zwerven we zwoegend en zwetend.
Als de fiets van onze vrienden een schakelprobleem vertoont temidden die verzengende hitte, schiet ik vlug nog een fotootje, ook al slaagt mijn smartphone er niet in enig dieptezicht te geven aan de zandhopen.
Ik voel me gloeiend warm bij het zien van dit schitterend zanderig natuurwonder.
Op de heetste dag van het jaar presteren we 66 gevarieerde kilometers via de Paterswoldsmeerroute. Gewapend met liters water moeten we toch telkens bijtanken op elk onverwacht terras onder de bomen, waar we onze tweede adem zoeken.
We kunnen het niet opbrengen even in Groningen af te stappen voor een stadsbezoek, we zoeven erdoorheen om zo voor onszelf een klein waaiertje te creëren. En of het lukt??
Zuivere zeelucht, schitterende duinen, golvende weggetjes, weidse vergezichten, de maagdelijke golven op Ameland verademen. We kunnen niet het hele Waddeneiland door fietsen, de stevige wind steekt meerdere stokjes in onze wielen.
En ja, dat ben ik, moederziel alleen op het grootse strand. Grashelmen wuiven me toe.
Die avond rijden we naar de herberg de waard van Terwaard. Een fraaie locatie, een parel aan de Waddenzee. Robuust eikenhout geeft elke kamer een uniek design, het uitzicht op de kerktoren (jawel met bijhorend klokkenspel) bekoort en verstoort.
Het avondeten is minstens een ster waard. Verrukkelijke, lokale, kraakverse en smaakvolle schilderijtjes worden geserveerd op handgemaakte borden met thema ‘vlas’, door een charmante ober van Italiaanse afkomst, waarbij onze vrienden -die de Italiaanse taal vlot beheersen- hun hart kunnen ophalen. Ook het Nederlands beheerst hij bijna perfect na twee jaar in dit land. We worden culinair verwend, in delicieuze watten gelegd door ober en kok.
Genieten in de hoogste graad.
Een aanrader in het kwadraat.
De temperaturen worden doenbaar, we wagen ons nog aan de drie-pontjes-route in Grou, doorheen Friese watertjes en mooie landschappen. We ontspannen op het terras aan het water, waar bootjes en zeilers ons te lang in de ban houden, waardoor we de laatste 13 km in de gietende regen moeten doorspartelen.
We zijn vergeten hoe plenzende regen te fris aanvoelt, hoe deze onze kleren en schoenen helpt verzuipen. Nat tot op het bot arriveren we bij de auto.
In alle onzichtbaarheid (?) omkleden we ons, de aangedampte autoruiten (met dank aan het vele vocht) houden nieuwsgierigen en argwanende politie op afstand, en besparen ons een naakt-boete.
Nog snel een fotootje van de openstaande brug in Drachten.
Het wachten krijgt zo een poëtische tint.
Pensioen is altijd vakantie hebben blijkt maar weer eens.
Fijn verslag.
LikeGeliked door 1 persoon
Het leuke aan ‘echte vakantie’ was dat je het-anders-dan anders ‘verdiend’ had. Dat gevoel mis ik soms toch nog.
Maar genieten doen we hoor.
LikeLike
Ja dat calvinistische gevoel is herkenbaar. Eerst het zuur pas daarna het zoet.
LikeGeliked door 1 persoon
O ja hoor, wie met pensioen is heeft juist heel makkelijk een vakantiegevoel, dat hoeft niet eens ver van huis te zijn. Maar petje af hoor om op zo’n snikhete dag zo’n afstand op de fiets af te leggen. De regen was vast even een verademing.
LikeGeliked door 1 persoon
Het fietsen doorheen de hitte gaf een fijn Zuiders gevoel niet ver van huis. Regen is welkom voor de natuur.
LikeLike
Ik heb er ook van genoten dat je wanneer je maar wilt zonder nadenken over jas of vest naar buiten kon. Maar de regen was broodnodig en viel overwegend op voor mij gunstige tijden.
LikeGeliked door 1 persoon
Leuk dat we hier met je mogen meereizen.
Mooi verslag en idem foto’s.
LikeLike
Dank je. Graag gedaan😊
LikeLike
Zalig vakantie vieren, zo. Wow – doet me nog meer verlangen naar ons pensioen.
LikeGeliked door 1 persoon
De tijd vliegt. Nog even dapper volhouden.
LikeGeliked door 1 persoon
Heerlijk om te lezen en mee te reizen! Blij dat we in de herfstvakantie een weekje Nederland hebben geboekt! Je doet me er nog meer zin in krijgen.
LikeGeliked door 1 persoon
Nederland heeft zoveel fijne plekjes. Ook waar jij woont is het prachtig, we geraakten er dit jaar – jammer genoeg- nog niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel fijn beschreven.
LikeGeliked door 1 persoon
Fijne dagen vragen om fijne woorden. Dank je.
LikeLike
😊
LikeLike
Een fraai verslag, wat mijn hart toch iets sneller laat slaan. Ik heb tot mijn 21 jaar in Leeuwarden gewoond. Friesland is echt mooi hoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja supermooi! Zo’n prachtige streek verlaten?
Maar Nederland heeft nog vele mooie plekjes he.
LikeLike