fiets en zon en Veluwe en pont en Nijmegen en vrolijk uitje

“Hoe schoon nog de wereld, de zomerse hei,
Dat is hier op aarde de hemel voor mij“

Weids maar niet weelderig, dor maar niet saai, groots, impressionant, oneindig majestueus, glooiend, zanderig, droog maar niet verschrompeld, schraal maar niet schriel.

Trouw elk jaar volgen we de heidense lokroep, moeten fietsen het autorek op, en wil ik mijn ogen die prachtige kost geven en mijn oren de oorverdovende stilte gunnen.
Het knooppuntennetwerk is een prachtig cadeau voor verwoede fietsers.
Manlief is een kaartlezer, fietsGPS en smartphone delven altijd het onderspit. Overal tref je bordplannen, uiterst verzorgd.
De route wordt ter plaatse aangepast, uitvergroot bij goede benen, ingekort bij opkomende vermoeidheid. Flexibiliteit overaltijd troef.

‘Life is like riding a bicycle. To keep your balance, you must keep moving’ (Einstein)

Het bloemrijke, prachtig verzorgde  Arnhem Oosterbeek War Cemetary grijpt naar de keel als je de leeftijd en soms persoonlijke, ingebeitelde woorden bij de witte grafstenen leest. Tussenin de zovele unknowns. Her en der zelfs een oude foto.

Ik ruik en adem zuivere lucht, zie pure natuur, voel de heerlijke zonnewarmte, hoor de onmetelijke stilte en proef intense blijheid. Ik ken en voel de zintuigen!
Mijn fiets, de natuur en ik zijn beste vrienden. De koele drankjes op een uitnodigend terras met schitterend uitzicht en de vele  pontjes zorgen voor hemelse rustpuntjes.

Een bezoek aan Nijmegen kan niet ontbreken. Het aanvankelijk nog onschuldige Mariken lacht ons toe op het grote Marktplein. Zelf heeft ze nooit bestaan. Ze is de hoofdrolspeler in een mirakelspel rond 1500 dat zich grotendeels afspeelt in Nijmegen.
Samen met de duivelse Moenen leidt ze 7 jaar een losbandig leven, tot ze besluit boete te doen met ijzeren ringen rond de hals, biddend in een klooster. Gelukkig moest ze niet bestaan!

We volgen de wondermooie Ooijroute doorheen het natuurgebied met schapen die zich tegoed doen aan uitgedroogd en ros gras, drie grote  ooievaars staren ons aan vanuit het hoge nest. De  weelde langs de waterkant kleurt soms paars.

We zwerven doorheen “het land van Maas Rijn en Waal; onder de groene hemel in de blauwe zon”.

Fietsen is vooral een sociaal gebeuren, iedereen geniet, iedereen is blij, en iedereen spreekt.
We luisteren naar het verhaal van de vrouw die voor het eerst sinds 45 jaar terug haar geboortehuis kan bezoeken, ze trekt er met fiets en veerpont heen.
De boer uit de Ardennen vertelt ons over het giftige gele Sint Jacobskruid,

waar (wilde) paarden doorheen laveren en kopjes geven, ze zijn aaibaar en lief.
Ze hebben het ook over het werk op de hoeve, we fietsen verder met een uitnodiging op zak voor een verblijfje op de boerderij, want de kinderen zijn het huis uit en ze hebben  kamers op overschot. We voelen ons nu al welkom.
Een  vrouw verdeelt zomaar  haar druifjes, heerlijk vocht. Ze geniet, gans alleen, wij delen ook even haar – onverwacht lekkere- rustplaatsje.

Wat is de bewegende wereld  zo heerlijk vriendelijk!