De microbe zit ons in de genen, zon, fiets, water en groen, een overnachting op een fijn, rustig plekje, meer hebben we niet nodig. Eten en drinken op tijd en stond, een vriendelijk bed, niet te hard, niet te soft, leuke terrasjes en een lekker ontbijt maken het af.
We gaan voor de interieurstijl klaproos in Nijkerk. (Gelderland). Rode fauteuils verrassen de papaverachtige bloem in de Roode Schuur. Het imponerend gebogen rieten dak karakteriseert de fraaie locatie. Schaapjes worden letterlijk geteld bij het openen van grote ramen.
Iedereen komt graag ‘bij moeke‘ over de vloer. Zo’n oergezellig restaurant, met verse producten, waar je je direct thuis voelt, of …. eigenlijk nog beter dan thuis, gewoon voeten onder tafel schuiven en je heerlijk laten bedienen in een nog héérlijker kader.
Het bestek steekt in een omslag ‘moeke weet als geen ander hoe de vork in de steel steekt’. Frietjes krijg je in een grote puntzak met de woorden ‘het enige waar moeke een punt van maakt’.
Nederland, hét fietsland bij uitstek, showt ons twee-, drie-, vier-wielers in allerlei formaten, kleuren en originele constructies. Van tweewielers met drie kinderstoeltjes, tot een loopband op wielen, waarbij elke stap je vooruit fietst.
Dapper rijden we via knooppunten -wat een ongelooflijk bedenksel!!- doorheen een prachtig vogelreservaat (ai, de verrekijker ligt te vereenzamen in onze koffer…) tot in Garderen, waar we -met dank aan de tip van een gastvrije wandelaar- een grote coupe in de ijstijd genieten. Heel erg de moeite waard! Ik smaak ‘de droom van elke vrouw’, en die droom is écht verrukkelijk. ‘Terug in de tijd’ en ‘de notenbalk’ blijken ook hemels te zijn.
De Loosdrechtse plassen zijn mooi, maar vinnig. Kilometers lang worden we geterroriseerd door grote zwermen ééndagsvliegjes, mijn witte trui oogt pikzwart, een gasmasker had zijn nut kunnen bewijzen. Ze verhinderen de beloofde weidse blik, want bescherming met de vrije hand blijkt brood-broodnodig. De andere hand stuurt ons gehaast de bevrijdende richting uit.
De Utrechtse Vecht, bekend als één van de mooiste rivieren in Nederland, loodst ons langs prachtige dorpjes en schitterende uitzichten . Het water fonkelt in de zon.
Terwijl manlief bekoord wordt door oude Utrechtse gracht met dubbele kades- nu omgetoverd tot gezellige terrasjes aan het water, waar uiteraard geen plaatsje te bespeuren valt- word ik vooral gecharmeerd door het smalle grachtje met keizerlijke naam.
Een zalig romantisch plekje.
De Domtoren met zijn 112 meter en vooral niet te vergeten 32 cm hoogte is de trots van de stad. Je wordt beloond met een prachtig uitzicht na amper 465 trappen. Of wij het die heldhaftigheid waard vinden??
Gefascineerd bewonder ik de prachtige foto’s van LEVENXL. Krachtige portretten van mensen met een levensbedreigende ziekte, die anderen graag willen inspireren tot de bewuste kunst van liefde voor het leven. Heel aangrijpend. Vereeuwigd.
Tot de volgende ontdekking binnenkort!
