een belevenis!

Ik kende het niet en zal het nooit her-kennen. Een belevenis op zich, vooral voor de omstaanders. Man- en zoonlief, broer en zus,  beleven een angstige dag met vrouw,  moeder en zus.
Drie hoofdletters TGA kan ik nog net onthouden, en dat betekent veel 🙂

Mijn hersens geven onverwacht forfait, ik las een dagje onwetendheid in, en dat komt me – achteraf bezien- goed uit op dat moment. Toch blijft de onzekerheid, het angstige gevoel dat de geest het lichaam op zo’n grillige manier in de steek kan laten.

Het syndroom werd ontdekt en kreeg  een naam rond mijn geboortejaar. Slechts  5 op 100 000 mensen worden hiermee geconfronteerd. Eureka, ik ben een zeldzaamheid!

Twee ochtendzinnen bij een vroeg  telefoontje ontketenen deze verstandsverbijstering. ‘Ik heb slecht nieuws’ en ‘………..’
Dé uitlokkende factor voor 15-uur-afwezigheid. Mijn hersens beschermen me voor de harde klap. In een poging me te sparen, verwijderen ze mijn korte-termijn-geheugen voor één dagje. Ik functioneer, bespreek wat moet gebeuren, reageer normaal, maar kan niets meer opslaan, ik begrijp de wereld rondom me niet, ik ben chaos en toch ook weer rust. Mij overkomt niets. Ik stel eindeloos dezelfde vragen, manlief antwoordt met datzelfde eindeloos geduld, maar mijn hersenpan lijkt overvol, ik slorp niets meer op.

De symptomen zijn verontrustend, ik ga richting  spoed , waar beslist wordt om me drie dagen binnen te houden, onderzoek na onderzoek is mijn lot, meer dan de helft ontglipt me, was ik er bij??

Tot……. de verpleger me voor de vijfde keer vraagt hoe ik heet, en ik me geïrriteerd  afvraag wanneer hij terug normaal gaat doen, ik vertelde het hem immers al 5 keer?!
Of is hij dan zo vergeetachtig?
Neen, ik kom zélf weer terug op de wereld, de dag is in de/mijn mist gegaan, de nevels trekken langzaam op, ik kan weer woorden opnemen in mijn beveiligd brein,  het slot geraakt los, ik kom weer tot de realiteit, ook al doet die zoveel pijn.

De neuroloog stelt me gerust met de moeilijke woorden ‘transiënte globale amnesie’.
Vriend Wikipedia verklaart :

Transient global amnesia (TGA) is een geheugenverlies met als kenmerk dat het tijdelijk is, maar vaak wel totaal voor een bepaalde periode in het verleden. 

Het gaat niet gepaard met verminderde verstandelijke- of zintuiglijke vermogens. Een patiënt heeft een min of meer duidelijk begrensd “gat” in zijn herinnering. Maar weet goed wie hij/zij is, kent zijn omgeving, spreekt beslist geen wartaal ….

Het geheugenverlies herstelt zich in de meeste gevallen na enige tijd vanzelf  en de patiënt en zijn omgeving blijven achter met de vraag over de oorzaak. Die is niet met zekerheid bekend.

Na bijna twee maand slaag ik erin hier over te denken en schrijven, heeft het laatste restje angst me verlaten, begrijp ik wat niet te begrijpen valt, besef ik dat de hersens een ongelooflijk spannend brein kunnen geven, dat ze me gewoon wilden vrijwaren van hard verdriet, al komt de realiteit daarna natuurlijk even ruw binnen.

Man en zoon vertellen over die dag, over mijn never-ending-vragen, keer op keer, steeds dezelfde, over de hilariteit die dit scenario in een grappig toneelstuk zou kunnen teweeg brengen, maar die zij enkel beleefden als angst om ‘ons mama wordt gek’, ‘werd ze nu in één moment dement’ en ‘help, wat overkomt ons hier’….

Maar…. ik kan het navertellen, ja!, met dank aan wat mijn omgeving me verhaalt, want voor mezelf blijft die dag een on-beleefde dag. Ik telefoneer in de vroege ochtend én ontwaak op de spoed in de late avond…..en tussendoor stap en babbel ik…..

Als de huisdokter – zelden komt een huisdokter dit tegen in zijn praktijk- me 2 weken  later doet geloven dat hij het fenomeen kent (waar de specialist grote vragen bij heeft) en me daarbij met veel schrik terug naar huis stuurt over een ‘verkleind brein’ en ‘versnelde kansen op dementie’,  slaat de paniek compleet op hol, terug in datzelfde brein,  en slaag ik er echt niet langer in de modale vrouw te spelen. Gelukkig is er de neurologe die me gerust stelt en de onwetende huisdokter stil  ‘vervloekt’.

Een ware belevenis! Maar ik kan het nog na-schrijven in begrijpelijke taal, het brein is terug van weggeweest! Eureka!