De eerste sneeuw

Ik werd heel langzaam wakker, ik wreef m’n ogen uit 
Ik werd heel langzaam wakker, ik wreef m’n ogen uit 
Ik kon het niet geloven, maar voor de vensterruit
Viel zacht naar beneden, de eerste sneeuw

Melancholie overvalt me, telkens bij het vallen van de eerste sneeuwvlokjes, nog lichtjes waterig, zacht en broos, maar vooral wit en teder.
Ook al slaat buiten alles tilt, overrompelt de chaos het trein- en autoverkeer, het heeft iets moois, iets maagdelijks, iets lieflijks.
Samen met de kat deel ik mijn ver/bewondering, veilig warm achter  glas, heel even kleurt het gras blank, ‘de smelt’ is nog ietsje te ijverig.

M’n mama kwam naar boven, ’t is tijd om op te staan
M’n mama kwam naar boven, kom trek je kleren aan
Mama, lieve mama, kijk eens naar benee
Ga je met me mee, in de eerste sneeuw

Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken 
‘k Wou dat dit kon blijven duren, dat het nooit meer zou stoppen 
‘k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw
‘k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw 

Waar is m’n wollen muts nu, waar is m’n dikke sjaal
Waar is m’n wollen muts nu, waar is m’n dikke sjaal
En ergens in de kelder ligt toch nog die slee
Papa moet me duwen door de eerste sneeuw

Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken 
‘k Wou dat dit kon blijven duren, dat het nooit meer zou stoppen
‘k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw
‘k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw

Beelden  dwarrelen vlokjesgewijs rond.
Ouders die ons vol enthousiasme  wekken, want ‘ kijk toch eens, hoe mooi’, een panoramisch  wit getinte hof, manlief die de slee met papa-kracht vooruit trekt, spannende sneeuwbalgevechten in het verleden én het verre verleden, een heerlijk gevoel dat je plots -ijskoud- overvalt.
Het ruikt naar kerstmissfeer.

Ik schrijf een ‘warme ode’ aan de icoon van de Vlaamse kleinkunst met grote K  Jan de Wilde . Prachtige tekst, sublieme stem, verrukkelijke muziek, hij neemt je graag mee in deze witte droom. Hij is 73, en schreef meesterwerkjes.

Nu twintig jaren later, heb ik geen zin om op te staan 
Nu twintig jaren later, kijk ik weer uit het raam 
M’n mama zal niet komen, m’n mama is lang dood 
Ze ligt al lang beneden, in de eerste sneeuw

De zin om op te staan is er – gelukkig- wel , ook al mis ik m’n mama nog dagelijks.
Meer dan de novemberdagen roepen deze vlokjes emotie-zachte  herinneringen op.
Over hoe het was, 50 jaar geleden, 30 jaar geleden….zonder strenge overgang linken ze verder in het nu…..

Grote tip : zet op, die muziek! En droom hemels weg…..

Kijk eens naar omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken
‘k Wou dat dit kon blijven duren, dat het nooit meer zou stoppen
‘k Voel me zo alleen in de eerste sneeuw
‘k Voel me zo alleen in de eerste sneeuw
In de eerste sneeuw
In de eerste sneeuw 
In de eerste sneeuw
In de eerste sneeuw