‘In een klein stationnetje’

Vandaag wordt een topdag voor kleinkindjes en oma. Ik beslis  2 treinen te nemen om op de middag de kinderen even uit  school weg te plukken en  in een klein brasserieke heerlijke veggie spaghetti te eten.

Win-win, kinderen even weg van speelplaatsdrukte, oma kookvrij.

Treinuren opzoeken, want toch wel even rijden;  plaatsje reserveren en zelfs het eten wordt besteld, want de tijd is beperkt, één middagspeeltijd lang.

Tot ik op de radio hoor over problemen op juist die lijn. Ik besluit een uur vroeger te vertrekken, boek bij de hand, want… ik heb tijd…. en beter te vroeg, dan te laat….en tijd genoeg komt te laat…. en ……

Het weer is zacht, wat me doet besluiten de jas thuis te laten en nog eens lente–achtig op reis te vertrekken. Joepi, we zijn er helemaal klaar voor!

Treinen die ontregeld zijn, of zelfs afgeschaft, treinen die maar één stationnetje verder sporen, treinen die stoppen temidden de velden, treinen die slow-slow-motion rijden, …… eindeloos wachten op het perron, want je zou die ene plots opdoemende trein maar eens kunnen missen, tussendoor volg ik trouw de woorden van de omroepster, nauwelijks verstaanbaar, want net dan dondert er  -jawel- een trein voorbij, welliswaar een goederentrein.

Het lentegevoel verdwijnt snel, ik bibber tussen de massa wachtenden.
Wordt het wachten op Godot?…. tot ik plots toch op mijn eerste bestemming geraak, opmerk dat de tweede trein (in mijn geval- exclusief voor vandaag-  de vierde op rij) uiteraard (eens) stipt is vertrokken en ik dus niet meer ter plaatse geraak…… laat staan op tijd voor de middagspeeltijd….

Een lichtjes (?) humeurige oma blaast alles af, kindjes én restaurant, en wacht ‘geduldig’ op de trein huiswaarts, waarvan de eerste twee alvast zijn afgeschaft.
De veggie deegwaren worden vervangen door een snel-snel-broodje, want ik durf het perron amper te verlaten; de kinderen door vele mee-wachtenden rondom mij…

Vier keer wordt nog een ander perron omgeroepen, vier keer dartel ik dapper trappen op en trappen af, vijf keer wordt de trein nog met telkens 10 minuten uitgesteld (sorry, één keer 8 minuten, fair is fair!), maar uiteindelijk rijd ik DE juiste richting uit.

Ik luisterde amper 4.5 uur naar ‘de wielen van de trein gaan rond en rond‘, stond tussendoor nog eens (jas-loos) 2.5 uur op tochtige perrons, droomde van een gezellig lekker etentje met het kleine grut, en heb me blind gestaard op borden met gegevens die élke minuut wijzigden. ‘Wie kan hier nu nog aan uit’, hoorde ik naast me mopperen.
Ik lach mild, “bij het filosoferen moet men in de oude chaos afdalen en zich daar thuis voelen” . Ludwig Wittgenstein wist het al.
En dit alles voor amper 7.4 euro!

De trein is altijd een beetje reizen….. , mijn boek wordt ongeopend  terug meegenomen, ik had ogen tekort vandaag…

Festina lente 🙂

Advertentie