Berlijn

Onze eerste dag in Berlijn vergassen we net niet, de boulevards rijgen enorme autofiles aan elkaar. Fietsrichels verdwijnen in het niets, fietsers  rijden op voetpaden, voetgangers stappen op fietspaden, auto’s parkeren op fietswegen,  bus- en fietspaden overlappen elkaar. Ons eerste gevoel is er één van complete chaos. Elke Berlijner raast hier doorheen, kijkt niet op of om. Oh help!

We denken dé oplossing te vinden : een ritje langs de Spree, tot ook dit fietspad heel bruusk nergens stopt, en we nog enkel het water in kunnen. Geen zin in natte voeten, dan maar lekker Italiaans eten in de rustige buurt van het hotel, in gezelschap van een spetterende fontein, vriendelijke obers, lekkere pizza én panna cotta (daarvoor moet een mens nu éénmaal naar Berlijn trekken…), en een zachte avond.

De volgende dag wagen we een nieuwe poging en ‘smijten’ ons -als ervaren Berliners- in het drukke verkeer. Gidslief heeft een prima oriëntatie en onze fietsen vinden stilaan de rustiger straten met statige huizen, alhoewel…. het blijft vaak hectisch.

Berlijn heeft vele centra, we overbruggen met onze bikes tot bij het busstation.
We hoppen on, en hoppen off , en ontdekken de Hackenesche Höfe.
Daar vertoeven is écht ons ding. Bankjes zijn uitnodigend, schaduw welkom, unieke winkeltjes in gezellige binnenplaatsjes vragen om ons bezoekje.
Het Joods kerkhofje in de buurt straalt pure rust uit, het besef van een massagraf onder onze voeten lokt vreemde gewaarwordingen uit.
Wegens tijdsgebrek moet een  keuze moet worden gemaakt tussen de synagoge en  het Joodse museum. We besluiten tot het laatste, maar…. het kan ons niet echt raken. Het voelt te statisch aan. Wij willen voelen, omarmd worden, geraakt worden, en dat blijft uit.

Reichstag  bezoeken vraagt tegenwoordig om  ‘reservieren’. Dit betekent twee dagen wachten op onze beurt. Het is het méér dan waard, dit  gebouw straalt klasse uit, ‘moderne’ architectuur, zo efficïent, zo majestueus. We bewandelen de ronde paden waar ooit ook Angela Merkel rond ‘stapte’ en wanen ons eventjes heel  ‘belangrijk’.
De grote, open koepel roept ontzag op, het water wordt opgevangen en hergebruikt, de spiegels rondom hebben een ‘verlichtings’functie, kortom alles getuigt van een mooi staaltje doordachte architectuur.
Het uitzicht op Berlijn is spectaculair.
De bewaking énorm. Nodig voor de wereld waarin we leven…

Onze sympathie gaat uit naar de Gendarmenmarkt. Het ‘ruige woord’ is in tegenspraak met het superleuke pleintje, omfloerst door de Franse en Duitse (tweelingen)dom, en het Konzerthaus, waar we achter glas een snelle blik kunnen werpen.
De Perzische lunch is lekker. Het reuze stuk’je’ taart achteraf geweldig.

We springen nog binnen in Ka(ufhaus)de(s)We(stens) en kiezen en keuren, alsof we ‘rijke burgers’ zijn. De bovenste en 7e verdieping is uitnodigend, de grote ijsbeker nog meer.

Gidslief, blauwe druppeltjes en de speciallekes van mijn E-bike zijn mijn dierbaarste bondgenoten in dit avontuur.
De schaduw van ‘KKramp’ (met tweemaal hoofdletter K ) slaat onverwacht, maar snoeihard mijn goed gevoel binnen,  tijd en ruimte vergaan tijdelijk.
Ik mag en kan niet vergeten dat ‘hij’ mijn baas is én blijft, hij dwingt me genadeloos tot onderdanigheid en angst (  die ik dapper verbijt) .
Hij hoeft me er écht niet aan te herinneren dat een citytrip een ‘moeilijke opgave’ voor me betekent.  Ik ben me ervan bewust…..en toch….

En toch…… vooral het goed gevoel houdt de overhand, gevoed door enige fierheid en vooral blij-heid en dankbaar-heid!!

Als gidslief beweert dat we nu amper 10% van Berlijn kennen, wil ik het niet geloven.
We hebben zoveel gekeken, gewandeld, bezocht, bewonderd, ingeademd, be-leefd?
Maar ach, hier kan ik best mee leven.

Zondagmorgen …. heel langzaam wakker worden zoals het een echte Berlijner betaamt, de vogels fluiten een groots ochtendconcert in de grote bomen -rond het gezellige, nu lege pleintje -waarvan we de takken zomaar  kunnen vastgrijpen vanuit onze room with a view, de ramen gaan wagenwijd open, het tikt lichte regendruppels, welkom na deze warme dagen.
We gaan een laatste keer uitgebreid ontbijten, ik neurie mee met  Leonard Cohen  en zijn machtige ‘Berlin’ (waar nu met de inhoud  geen enkele band  is, enkel de warme melodie klinkt in mij), en ja, ik zal deze bruisende, drukke, soms chaotische wereldstad missen…. De resterende stukken muur en vooral het idee dat mensen dit elkaar konden (en kunnen!) aandoen is aangrijpend.

Auf Wiedersehen Berlin