Stil en vrolijk moment

Amper 51 jaar mag ze worden. Ondertussen  5 jaar geleden, de tijd vliegt, maar ze heeft haar onuitwisbare stempel gedrukt op mijn verdere leven.

Ze is in sommige opzichten mijn tegenpool, uitbundig in kleuren en kledij, toespelden als oorringen, een fel gele brandweerbroek.

Haar lach schatert doorheen de leraarskamer, West-Vlaamse klanken, altijd positief en optimistisch. Geregeld veldslagen overwinnen, maar uiteindelijk niet de oorlog.

In de jaren dat het kankermonster haar inhaalt, hebben we vaak (soms zware) gesprekken. Over kinderen en kleinkinderen, over leven en dood, over toekomst en verleden, over nieuwe plannen, over hopen en wanhopen….
Gesprekken aan haar ziekenbed, bij mij thuis of in een Bornems cafeetje… Ze heeft er nood aan, ik ook.
Ze is mooi met haar kaal kopje, haar lach straalt, ze draagt altijd een superleuk hoedje.

Jaarlijks brengen we haar een bezoekje, we staan even stil bij wat niet mocht gebeuren, bij ‘te vroeg’ en ‘waarom toch?’ en ‘juist zij’….  Er is geen antwoord, leven kan gewoon zo unfair zijn.
Daarna ‘verlunchen’ we samen ons verdriet, we lachen, we babbelen, en beseffen te goed wat zij moet missen, zij die zo héél graag wilde leven.

’s Morgens staan we middenin een herfstig tafereel, ze ligt mooi, ze past perfect tussen de kleurrijke bomen.

’s Avonds trekken we richting ter Vesten, en genieten  van een prachtige voorstelling, ‘in de schaduw van Toon Hermans’. De wisselwerking tussen liedjes , gezongen door de  prachtige stem van Lissa Meyvis, en zorgvuldig geselecteerde anekdotes, met weemoed verteld door Herman Van Hove, brengen ons dicht bij de magie van een Toon-Hermans-voorstelling zoals alleen hij deze kon brengen.
Mooi, ontroerend mooi!

Een dag vol weemoed, vol sentiment, vol vrolijkheid, zo stemmig en sfeervol!