Ik smelt hier momenteel ook een beetje (veel)… met dank aan de hittegolf die het leven hier op een trager tempo plaatst.
Ik ben dagenlang met Lize Spit gaan slapen, en heb hele stukken nacht met haar boek doorgebracht. De dag begon dan ook telkens veel te vroeg…. Maar lezen houd ik voor de donkere avond, als alles rondom mij en mijn boek stil is, als veel mensen reeds dromen over de volgende dag.
Het boek laat sporen na. Het is gruwelijk, wreed, meedogenloos. Hoe kan een vrouw van 27 jaar dit ooit geschreven hebben? Met een heel grote nauwgezetheid neemt ze de wereld rondom haar in zich op. Het boek leest als een trein, heel vlot geschreven. Zinnen zijn kort, en krachtig.
Bij de confrontatie van zoveel pijn stel ik me de vraag of er ook een stukje biografie in verweven zit? Ik vond het antwoord niet direct op de sociale media. Lize zelf blijft er heel vaag over.
Meerdere verhalen zijn in elkaar verweven, waarbij het einde van het boek de gruwelijke waarheid bloot legt. Er is het verhaal van Jan, van het dwangneurotisch Tesje, van ouders die nog enkel leven voor de drank, vooral van Eva, die er alles voor over heeft om zichzelf ontrouw aan te doen om op die manier haar perverse ‘maatjes’ te vriend te houden.
Herkenbaar hoe iemand zichzelf totaal kan verliezen, om aanvaard te worden in de omgeving. Bij Eva een gevolg van een liefdeloze thuis.
Maar ik blijf vooral getroffen door de bezorgdheid, de onderlinge vriendschap, de bereidheid elkaar te helpen tussen de drie (verwaarloosde) kinderen uit dat gezin.
Het is een pakkend verhaal, hoe eenzaam kan een mens zich voelen tussen zijn soortgenoten ….
Dankbaar dus vooral om de drukte hier in huis met drie kleine ventjes, die de wereld omarmen en zo hard genieten van het nu. Ze slapen in te warme kamers, halen me misschien vannacht even uit mijn slaap, zijn misschien morgen te vroeg wakker?…..maar het zijn echte schatten. Hen liefde en aandacht geven is zo simpel….
omabaard 